Met geen pen te beschrijven!
Met geen pen te beschrijven!
Over het WK IJslandse paarden in 2017 te Oirschot.
Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in september 2017.
Met geen pen te beschrijven! Hoe een bezoekje aan een evenement je hele leven voorgoed op zijn kop kan zetten. Onder zware druk van mijn puberdochter, Bernette, zwichtte ik ervoor om vanuit het werk ook nog even te gaan kijken.
Tien jaar later ben ik op hetzelfde evenement. Het WK IJslandse paarden in Oirschot. Zitplaatsen op de eerste rij. De passe-partout-kaarten al twee jaar lang in huis. Puur genieten! Tussen de wedstrijden door plannen maken voor de toekomst. En... terugblikken. Wat is er in die tien jaar ongelooflijk veel gebeurd!
Toen in 2007, een P-kaart en een toegangskaart lichter, zag ik nog net drie combinaties in actie bij de telgangproef. Maar... iets in de entourage prikkelde me om de volgende dag terug te keren om tölt- en gangenwedstrijden te kijken. Ik kende er niemand, wist niets van de gangen, maar was gefascineerd door de verscheidenheid aan vachtkleuren en de trotste oprichting en uitstraling van die toppaarden. Het virus sloeg toe!
Het WK-shirtje dat Oudste er kocht, bracht ons een jaar later in contact met 'de enge man' en zijn paarden. Twee voorjaarsvakanties naar een B&B met IJslanders in Frankrijk later: volledig besmet!
Onze eigen Grýla kwam en 'ons Diet'. Het netwerk breidde steeds maar verder uit. Vriendschappen voor het leven. De energieke hoefsmid met zijn gezin. Waardoor uiteindelijk ook Kólga kwam. Alles met vallen en opstaan. Letterlijk en figuurlijk. Om rij-technisch mijn meer dan unieke Hannah te vinden. Nu zijn we zelfs een volgende fase in gegaan, de fokkerij.
Niet te vergeten ook die andere paardenwereld. Jeanelle die haar weg vond in de dressuurwereld en met de Friezencarrousel Phaidra in oktober in het voorprogramma van de Spaanse Rijschool rijdt.
De WK-week zelf is slopend. We zijn medeverantwoordelijk voor de stand van het stamboek. ’s Avonds laat afsluiten, de paarden van de enge man verzorgen, onze eigen paarden voeren en iets goedmaken bij de rest van de kinderboerderij. Rugtas pakken voor de volgende dag en weer vroeg op om maar geen wedstrijd te missen.
Het is zó gaaf! Alleen al over de galashow kan ik blogs vol schrijven. Tijdens een VIP-borrel maken we een praatje met de chef de mission van de Nederlandse equipe. We hebben de grootste lol met onze medestandhouders en liggen slap van het lachen met een Australische standhouder, die -zo blijkt- logeert bij een goede bekende van ons; ook uit de paardenwereld.
Op de tribune weet ik nu wel waar ik naar moeten kijken mede door ons bezoek aan het WK-2013 in Berlijn en onze deelname aan het ruitercafé.
De sfeer is uitzinnig. Zet een paar vliegtuigen IJslanders op een tribune, rijd er een fantastisch IJslands paard langs en de boel ontploft! De ultieme uiting van 'paarden zijn emotie'. Met voor mij het absoluut emotionele hoogtepunt als een topruiter met een uitmuntend paard een jaloersmakend lesje paardrijkunst geeft. Die subtiele communicatie. Volledige harmonie!
Als blogger -zie voor genoemde onderwerpen mijn andere blogs- werd mij eerder een quote gevraagd. Die dekt volledig de lading van deze tien jaren. 'Paarden verrijken mijn leven. Dat… is met geen pen te beschrijven.'
* Feather prijzen worden speciaal uitgereikt voor het meest harmonieus rijden.
Over het WK IJslandse paarden in 2017 te Oirschot.
Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in september 2017.
Met geen pen te beschrijven! Hoe een bezoekje aan een evenement je hele leven voorgoed op zijn kop kan zetten. Onder zware druk van mijn puberdochter, Bernette, zwichtte ik ervoor om vanuit het werk ook nog even te gaan kijken.
Tien jaar later ben ik op hetzelfde evenement. Het WK IJslandse paarden in Oirschot. Zitplaatsen op de eerste rij. De passe-partout-kaarten al twee jaar lang in huis. Puur genieten! Tussen de wedstrijden door plannen maken voor de toekomst. En... terugblikken. Wat is er in die tien jaar ongelooflijk veel gebeurd!
Toen in 2007, een P-kaart en een toegangskaart lichter, zag ik nog net drie combinaties in actie bij de telgangproef. Maar... iets in de entourage prikkelde me om de volgende dag terug te keren om tölt- en gangenwedstrijden te kijken. Ik kende er niemand, wist niets van de gangen, maar was gefascineerd door de verscheidenheid aan vachtkleuren en de trotste oprichting en uitstraling van die toppaarden. Het virus sloeg toe!
Het WK-shirtje dat Oudste er kocht, bracht ons een jaar later in contact met 'de enge man' en zijn paarden. Twee voorjaarsvakanties naar een B&B met IJslanders in Frankrijk later: volledig besmet!
Onze eigen Grýla kwam en 'ons Diet'. Het netwerk breidde steeds maar verder uit. Vriendschappen voor het leven. De energieke hoefsmid met zijn gezin. Waardoor uiteindelijk ook Kólga kwam. Alles met vallen en opstaan. Letterlijk en figuurlijk. Om rij-technisch mijn meer dan unieke Hannah te vinden. Nu zijn we zelfs een volgende fase in gegaan, de fokkerij.
Niet te vergeten ook die andere paardenwereld. Jeanelle die haar weg vond in de dressuurwereld en met de Friezencarrousel Phaidra in oktober in het voorprogramma van de Spaanse Rijschool rijdt.
De WK-week zelf is slopend. We zijn medeverantwoordelijk voor de stand van het stamboek. ’s Avonds laat afsluiten, de paarden van de enge man verzorgen, onze eigen paarden voeren en iets goedmaken bij de rest van de kinderboerderij. Rugtas pakken voor de volgende dag en weer vroeg op om maar geen wedstrijd te missen.
 |
| Máni Hilmarsson (IJsland) met Prestur frá Borgarnesi in tölt Winnaar bij de Youth Riders van de vijfgangen en de Feather prijs* |
Het is zó gaaf! Alleen al over de galashow kan ik blogs vol schrijven. Tijdens een VIP-borrel maken we een praatje met de chef de mission van de Nederlandse equipe. We hebben de grootste lol met onze medestandhouders en liggen slap van het lachen met een Australische standhouder, die -zo blijkt- logeert bij een goede bekende van ons; ook uit de paardenwereld.
Op de tribune weet ik nu wel waar ik naar moeten kijken mede door ons bezoek aan het WK-2013 in Berlijn en onze deelname aan het ruitercafé.
De sfeer is uitzinnig. Zet een paar vliegtuigen IJslanders op een tribune, rijd er een fantastisch IJslands paard langs en de boel ontploft! De ultieme uiting van 'paarden zijn emotie'. Met voor mij het absoluut emotionele hoogtepunt als een topruiter met een uitmuntend paard een jaloersmakend lesje paardrijkunst geeft. Die subtiele communicatie. Volledige harmonie!
 |
| Jolly Schrenk (Duitsland) met Glæsir von Gut Wertheim in tölt Winnares viergangen en de Golden FT Feather prijs* |
Als blogger -zie voor genoemde onderwerpen mijn andere blogs- werd mij eerder een quote gevraagd. Die dekt volledig de lading van deze tien jaren. 'Paarden verrijken mijn leven. Dat… is met geen pen te beschrijven.'
* Feather prijzen worden speciaal uitgereikt voor het meest harmonieus rijden.
Reacties
Een reactie posten