Leeg...!

Leeg..!
Over het verloop van de dracht van onze merrie Kolgá.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in juni 2017.

"Leeg..!" Met dat ene verlossende woord overspoelt me een enorme leegte. Aan Bernette hoor ik dat ze gehuild heeft. Ze is nog steeds op het randje van tranen en het liefst zou ik een potje meedoen. K-zooi! 

Ruim een jaar geleden brachten we Kólga naar de hengst. Vol hoop en verwachting. Drie keer werd ze drachtig gescand. Op de laatste scan een kloppend hartje. Teken van leven! Toen begon het wachten. En vooral in de laatste maanden het nieuwsgierige kijken. Zien we iets? Voelen we iets? Af en toe dachten we van wel. Maar met het strijken van de dagen sloeg ook de twijfel toe. Die werd vakkundig weggeduwd. Het kon gewoon niet zo zijn! Begin april concludeerde de dierenarts nog dat ze er niet drachtig uit zag. De boventoon werd echter gevoerd door haar bijzin: “maar dat zegt helemaal niets.” 

Een naam bedenken we als het veulen er is en we het geslacht, de vachtkleur en de eventuele aftekeningen weten. Ik verzin openingszinnen voor mijn blog om de heugelijke geboorte aan te kondigen. Niet aan de orde voor de blog van april? Dan toch zeker wel voor die van mei. Maar ook mei verstrijkt. Evenals de jaargrens van de dracht. 

De realiteitszin daalt in en het moment wordt gekozen voor een formele bevestiging. Nerveus laat ik mijn mobiel geen moment buiten mijn gehoor. En dan is het zover. De boodschap hakt er hoe dan ook goed in. Leeg!

Kolgá

Het hoe en waarom zullen we nooit weten. In februari consulteerden we de dierenarts nog, omdat Kólga zo mager werd. Ze at slecht, maar was ook nog aan het wisselen. Was dat afvallen een oorzaak? Gevolg? Of heeft ze al veel eerder of wellicht veel later verworpen? Hadden we het moeten merken? Vragen die geen enkel nut meer hebben. We hebben gedaan wat we konden. De natuur heeft helaas anders bepaald. Punt! 

Later thuis laat ik de emoties op volle sterkte toe. Even baf! vol de confrontatie. Niks nog langer wegduwen. De droom is uiteengespat. Alle frustratie en bittere teleurstelling er per direct uit. Het helpt mij in het proces van de acceptatie. Nog één keer samen met Bernette door het hele verloop van de afgelopen maanden. Dan kan de knop om. Het is goed zo. 

We spreken af het een paar dagen te laten rusten. Dan samen kijken of we heel rationeel tot een vervolgstap kunnen komen. Dit jaar nog een keer laten dekken of wachten tot volgend jaar? Willen we het fokken van een veulen sowieso nog wel een keer proberen? 

Meest belangrijk is dat Kólga er blakend van gezondheid bij staat. Ook absoluut niet te dik. Geen weldoorvoede schijnbuik die nu weer af moet slanken. Maar leeg is toch wel heel erg... leeg...!