Kólga's dracht: het heeft niet zo mogen zijn...

Gisteren zouden we op 373 dagen dracht zitten. Wachten duurt lang, en helemaal als je merrie over tijd gaat. Al die 373 dagen hebben we Kólga nauwlettend in de gaten gehouden. Toen ze mager werd in februari, schrokken we ons een ongeluk en zetten we alle zeilen bij om Kollie weer dik te krijgen.



En ze werd dikker. Niet super rond, maar ze kreeg toch op zijn minst buik. En we zagen wat uier ontstaan. Daarnaast leek ze ook nog eens een slappe kont te hebben, dus wat dat betreft leek er toch vooruitgang in te zitten. Maar intussen duurde het maar en duurde het maar.

Fantasie en realiteit vervloeien steeds vaker. Wel drachtig, niet drachtig. We zien overal spoken, signalen waarvan we hopen dat ze op een dracht wijzen. Naarmate de dagen verstrijken wordt de angst dat Kollie leeg is steeds groter.

Tot gisteren. We besloten dat het tijd werd voor duidelijkheid en dus zat ik gisterochtend te wachten op de dierenarts. Al toen ze Kollie zag staan zei ze: 'ik vrees het ergste, maar we zullen eens kijken.' Bij het tweede deel van die zin gloort mijn laatste beetje hoop. Ik fluister tegen Kollie dat ze braaf is, terwijl de dierenarts haar werk doet. 'Nee, ze is leeg.'


Zo begon Kollies dracht, maar het heeft niet zo mogen zijn.
Ik bijt op mijn lip en kan mijn tranen even niet bedwingen. Ik draai de praam los terwijl ik met mijn andere hand over Kollies voorhoofd strijk. De dierenarts kijkt me aan, verliest even haar professionaliteit en vloekt hartgrondig. 'Kut zeg.' Dan wordt ze weer professioneel. Ik veeg mijn tranen af en luister naar haar. In principe krijgen we groen licht om nogmaals te dekken, maar het wordt ons wel aangeraden dan het een en ander te blijven controleren.

Hoe, wanneer en waarom het veulen verworpen is, weten we niet. Misschien was het veulen niet goed, misschien was er in de dracht met Kollie iets niet goed. Misschien was het een combinatie. Het kan een onderliggend probleem hebben, het kan domme pech zijn. Misschien was Kollies afvallen de genadeklap. Misschien was Kollie wel mager vanwege het verwerpen. We weten het niet. We zullen het ook nooit weten. Het doet er ook niet meer toe, want het verandert niks. Dit jaar helaas geen veulen voor ons.

Maar, we hebben onze merrie nog. Net zo lief en aanhankelijk als altijd. Jong en in goede gezondheid. Dit jaar of volgend jaar gaan we voor een nieuwe poging. Hopelijk dan wel met een vierbenig töltmonster als resultaat​!


Reacties