Stomme Pony!

In de IJslanderwereld is de term 'pony' over het algemeen een no-go als het om IJslanders gaat. Hoewel ik persoonlijk weinig problemen met het woord pony voor een IJslander heb, probeer ik op 'officiële' gelegenheden (zoals demo's namens het NSIJP) en op onze Facebook en blog zoveel mogelijk de term 'paard' te gebruiken als ik het over een van onze IJslandse dames heb. In huiselijke kring wil ik het woord pony nog wel eens gebruiken, en dan natuurlijk vooral uitgesproken als "poownie" of het platte "ponnie". Een andere gelegenheid waarbij mijn dames degraderen tot ponnies, is als ik kwaad op ze ben. En dat laatste, dat is nu het geval.

Rond de carnaval viel Kólga plotseling flink in. Ze was al nooit de dikste, maar ze werd nu toch wel érg mager. Haar merriebrok wilde ze niet meer en intussen vond ze het wel nodig om met Dita flink op de loop te gaan als er weer een praalwagen voorbij kwam. Tel daarbij op dat ze flink is gaan verharen, et viola, Kólga valt af.

Als eigenaar schrik je toch behoorlijk. Iedereen weet dat drachtige merries veel reserves nodig hebben om het veulen te kunnen laten groeien. En Kólga, die had na de carnaval letterlijk geen reserve meer over.

Een mestonderzoek en een grondige inspectie van het gebit later, konden we gelukkig concluderen dat ze niets ernstigs onder de leden leek te hebben. Maar, feit bleef dat er wel wat spek op de ribben zou mogen.

Haar merriebrok wilde ze echter nog steeds niet. Om de haverklap eindigde de emmer op zijn kop in de stal en stond Kólga vervolgens tegen de deur aan te duwen dat ze eruit wilde. Ook als we de emmer in een metalen ring aan de muur hingen, slaagde ze er nog in om de emmer op de grond te krijgen. Om dan weer te kijken alsof we haar groot onrecht aandeden door haar brokjes van de grond te laten eten. Tja, dat dóé je toch ook niet...

Kólga in september. Niet super dik, maar zeker niet zo dun als
ze de afgelopen tijd was.

In eerste instantie waren we ervan overtuigd dat het aan de merriebrok lag. Misschien dat het met een andere brok of muesli beter zou gaan. En dus vertrokken we naar de winkel, om bij alle zakken te kijken naar de percentages eiwit en vet. We kwamen uit op een seniorenmuesli van Pavo. Tevreden met onszelf keerden we huiswaarts.

Hoopvol hingen we de emmer in de metalen ring. Kólga stak haar neus erin en begon te eten. Bingo! Totdat ik wegliep om verder uit te mesten. Ik hoorde een enorm kabaal in de keet. Gehaast nam ik een kijkje. Om Kólga met haar been in de emmer te vinden. Heel relaxt keek ze me aan. "Ben jij wel helemaal goed, @#$%& Pony!" roep ik vol ongeloof. Kólga maakt geen enkele aanstalten om haar been uit de emmer, die nog steeds aan de muur hangt, te halen. Ik help haar maar een handje. En dan, terwijl ik er bovenop sta, slaagt ze er weer in om haar been in de emmer te krijgen. Ik kan mijn ogen niet geloven en mijn kwade reactie is veel te laat. De emmer vliegt alweer door de lucht heen. De muesli, met zoveel zorg door ons uitgekozen, belandt op de zanderige grond van de keet. Kólga vist nog wat lekkers eruit en haalt dan haar neus op. Brokjes met zand, blegh.

Ik voel hoe ik kwaad word. Die @#$%& pony moet nu toch echt een keer goed gaan eten! Wanhopig kijk ik ons zadelkamertje rond, op zoek naar een emmer die ze minder makkelijk om kan stoten. Dan valt mijn oog op een strotouwtje. Voordat Kólga doorheeft wat er gebeurt, heb ik al een emmer om haar hoofd geknoopt. Kólga vindt het allemaal best. De eerste portie muesli die we haar op deze manier voerden, ging schoon op. En de volgende ook. En die daarna ook. Kólga eet weer.

We zijn opgelucht, blij en hopen dat ze snel weer wat dikker wordt. Maar wat een frustratie en zorgen heb je er zo van. Stomme pony.