Stilte!

Stilte!
Over paarden en emotie.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in augustus 2015.

Stilte! Als ik de binnenplaats oploop en “dag poes” zeg tegen een van de katten die er altijd ligt, klinkt er geen gehinnik. De gebruikelijke reactie op het horen van mijn stem. Ook het hoefgetrappel van paarden die zich naar de omheining begeven, blijft uit. Een zacht knagend gevoel van gemis maakt zich van mij meester.  

Dita aan de rol op de paddock

Paarden en emotie. Eén opmerking uit de documentaire ‘Totilas’ is me altijd bijgebleven. “De waarde van een paard is achthonderd euro. Dat is wat de slager ervoor geeft. De rest is emotie.” 

Op een goede -wellicht kwade- dag besluit een paardeneigenaar zijn paard te verkopen aan een andere paardenbezitter en -liefhebber. Een transactie zoals deze met regelmaat geruisloos plaatsvindt. Enkel een drama voor de ruiter die afscheid moet nemen van zijn of haar paard. 

Dan blijkt ineens het paard ‘Totilas’ te heten. Betreft het een potentieel winnaar van Olympisch goud. Is het bedrag dat ermee gemoeid is zo’n ruige vijftien miljoen euro. En... is de koper een Duitser. 

Dan is er ineens ook voor vijftien miljoen aan emotie. En commotie! Heel paarden minnend Nederland gaat los. Wat bezielt de eigenaar?! Daar gaan onze(!) medaillekansen. En bij voorkeur is veel van die kritiek, zoals we die blijkbaar graag op social media uiten: ongezouten, ongenuanceerd en respectloos. En bovenal... anoniem. 

Toen wij net onze paardjes hadden, bezocht ik nog wel eens een forum. In de hoop er kennis op te kunnen doen. Helaas! De reacties op vragen waar mensen mee worstelen, waren te vaak niet plezierig om te lezen. En dan wordt datgene wat echt niet door de beugel kan ook nog verwijderd.

Dita

Het heeft me in elk geval wel geleerd om de foto’s die ik bij mijn blogs plaats zorgvuldig te kiezen. Want wat er ook allemaal op zulke momentopnames op te merken valt... 

Nu haal ik mijn kennis uit boeken en tijdschriften. Uit contacten met professionals, die wij gelukkig konden opbouwen. En... uit vallen en weer opstaan. Helaas soms ook heel letterlijk. 

Elke combinatie en situatie is nu eenmaal uniek. Dat heeft ook Rath ondervonden. Als hij dat al niet wist. Wat werd van zijn ‘falen’ gesmuld. De dressuurwereld kan daarin nog wel wat van de IJslandersport leren. Daar gaan de instructeursactiviteiten over de landsgrenzen heen. Gaat het publiek voor het beste paard. Hoe dan ook een IJslander. Dat deze door jouw land zo optimaal mogelijk wordt uitgebracht, is een mooie bijkomstigheid. 

Vanwaar mijn emotie? Onze paardjes zijn twee weken met vakantie. Voor Bernette was het handiger om ze tijdelijk op de stoeterij onder te brengen. Twee hele weken. Slechts vijfentwintig kilometer verderop. Voor je nu iets gaat vinden van mijn heimwee: Zoals de moeder van Stampertje uit Bambi al zei: “Als je niets aardigs weet te zeggen, zeg dan maar niets.” Zwijgen is goud. Stilte!