Au...!!!


Au...!!!
Over wat nooit helemaal valt uit te sluiten... een val van je paard.


Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in juli 2014.

Au..!! Ik voel een felle pijnscheut door mijn onderlichaam. En.. hoe in één klap alle lucht uit mijn longen geslagen wordt. Ik snak naar adem en krijg een tweede dreun. Dit keer iets hoger op de rug. Ik kijk omhoog en kijk recht in de paardensnuit van Grýla die over de omheining heen op mij neerkijkt. 

Vallen was altijd een van mijn grootste angsten als het om paardrijden gaat. De eerste keer dat het mij overkwam, voelde haast als een bevrijding. Ik kon net een beetje lichtrijden op een IJslander en draafde vrolijk met Grýla over de wei. Het katje had ik wel gezien -en gewoonlijk lopen er ook katten- dus de schrikreactie van Grýla kwam voor mij totaal onverwacht. Ik ging dan ook in de opwaartse beweging 'hop' over de schouder eraf. Omdat een collega die week een fikse blessure had opgelopen door een val met de fiets was het enige dat ik nog dacht: "Niet je arm uitsteken!" En dus... 'baf' volledig gestrekt. Gewoon weer opstappen, uiteindelijk een blauwe plek van de autosleutels in mijn zak, en dat was het dan. 

En nu jaren later gebeurt het me opnieuw. Maar dit keer is het anders. Dit keer is het pure ongehoorzaamheid en gaat het met zo'n ongecontroleerde snelheid dat het heel anders af had kunnen lopen. Ik was lekker aan het rijden onder aanwijzingen van Bernette. Zelfs het aanspringen in rechtergalop ging meerdere keren in één keer goed. Omdat dat ook mijn moeilijke kant is, galoppeerde ik de laatste keer nog even een paar voltes om het juiste gevoel te krijgen. En juist bij de inzet van de laatste volte breekt Grýla onverwacht uit en zet ze gelijk vol het gas erop. 

Ik raak uit balans en doe verwoede pogingen om gelijk de rem erop te zetten. Tevergeefs..!! 

Ik denk van alles. "Toch nog volte inzetten?" Maar dat is zinloos. Door de paddock is de wei op dat stuk veel te smal voor een bocht op topsnelheid. "Nog harder aan de teugels trekken of trek ik juist al te hard?" En dan... "De omheining komt nu wel heel dichtbij; ik wil eraf voor ik word gespietst op één van de paaltjes." Terwijl ik dat wil, ga ik ook al...


Grýla

En daar zit ik dan... Op mijn kont in het gras. Aan de andere kant van de omheining. Grýla staat er nog voor. Remsporen getuigen van een flinke noodstop. Ondertussen heb ik haar nog steeds netjes aan de teugel vast. Het is een bizar plaatje met de omheining zo tussen ons in. Ik weet gelijk dat ik een giga blauwe bil en spierpijn ga krijgen. En ook dat het meest gekwetst... mijn (zelf)vertrouwen zal zijn. 

Een paar minuten later rijd ik weer. Toch zal dit tijd nodig hebben en hoop ik maar dat het me nog lang bespaard zal blijven zo'n... Au!!

Reacties