Hé, een ezel!

Hé, een ezel!
Over het bemensen en bepaarden van een stand op Animal Event.


Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in mei 2017.

"Hé, een ezel!" Ik neem een hap adem om iets te zeggen, maar twijfel over de strekking. Iets negatiefs over een uitgemolken grap of gewoon meegaan in het moment. Terwijl ik de man probeer in te schatten, neemt mijn brein een beslissing. Ik slik de lucht en de woorden weer in. 

Sinds een aantal maanden ben ik samen met Bernette lid van de PR-commissie van het NSIJP, Nederlands Stamboek voor IJslandse Paarden. Doel: het promoten van dat fantastische ras. Na ons gebogen te hebben over de foto's voor de jaarfolder werd het tijd om deze folders aan de man te brengen. Op Animal Event! Tevens een evenement met een rassendefilé en een te geven demo. 

Onze Grýla was uitverkoren om als knuffelpony op te treden. Bij de demonstratie zou Bernette het woord voeren en deze samen rijden met een jeugdruiter op een IJslander met meer potentie. Dat loopt even anders. De jeugdrijder breekt haar rib. Tijdens een voetbalwedstrijd! En hoewel we altijd overtuigend reclame maken voor de comfortabele zit in de tölt, er zijn grenzen. Bernette draait haar hand er echter niet voor om op het laatste moment de show alleen te rijden en Grýla doet mega haar best. Een toppres(en)tatie!

Bernette en Gryla tijdens de demo IJslandse paarden

Patrick ontpopt zich tot een ware promotor van het WK IJslandse Paarden in Oirschot later dit jaar. Ondertussen weerleg ik meermaals het misverstand dat een IJslander gezien zijn postuur en karakter per definitie een 'beginnerspaard' zou zijn.

Grýla in de stand op Animal Event

Ik vind het interessant om te observeren hoe het publiek Grýla benadert. Van ronduit lomp tot heel voorzichtig. Grýla heeft zo haar eigen reacties op dit aandachtsgeweld. Subtiel afwenden met de boodschap: "Probeer het nog eens!" of gewoon lekker genieten van al dat gekroel. 

Ze wordt uitgemaakt voor ezel, maar ook uitgeroepen tot lievelingspony. Haar nog plukkerige restanten van de wintervacht krijgen van babyhandjes en eeltige werkhanden de kwalificatie 'superzacht!'. 

Ze wordt alleen even onrustig als de Tinker naast haar zich met het halster vasthaakt aan de afzetting en met hek en al omhoog komt. 

Meest bijzonder voor mij blijft de volwassen kerel die de stand binnenloopt, de omgeving vergetend totaal in haar opgaat en een bijna therapeutisch moment met haar beleeft. 

Gelukkig is er ook nog even tijd om de rest van het evenement te bezoeken. Voor een eigenaar van een 'kinderboerderij' zeker de moeite waard. Alles wat ook maar als huisdier gehouden kan worden, is aanwezig. Overal gepassioneerde verzorgers van clinics en een gezellig en geïnteresseerd publiek. Daartussen veel blaffende viervoeters, waarbij je je af en toe afvraagt: “Wie is met wie op stap?” 

Ik heb de vuurdoop als standhouder goed en met veel plezier doorstaan. Ik kijk uit naar de volgende keer. Kom maar op met je... "Hé, een ezel!"...