Politiefuik...

Politiefuik...
Over een bezoek aan het Ruitercafé.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in maart 2017.

Politiefuik.. Blazen! We komen net terug van het Ruitercafé en rijden nog even langs onze paardjes om ze bij te voeren. 

Enkele weken eerder. Bernette: "Ik heb Patrick en jou ook maar opgegeven voor het Ruitercafé. Dat leek me wel nuttig zo vlak voor Ice Horse en het WK IJslandse paarden." Het Ruitercafé bestaat uit drie avonden waarbij juryleden aan de hand van filmpjes uitleggen hoe het wel en vooral ook niet moet.  

De eerste avond, twee weken geleden werd besteed aan de verschillende gangen van de IJslander en hoe deze gangen er in optima forma uit horen te zien. Souplesse en takt zijn de sleutelwoorden.

Bernette met Grýla op wedstrijd

De tweede avond, waar we net van thuiskomen, ging over de zogeheten firewalls die op de verschillende onderdelen op de schaal van 0 tot en met 10 zijn aangebracht. Als de takt niet goed is, kun je, ongeacht hoe het er verder uitziet, nooit boven een score van bijvoorbeeld 5 uitkomen.

Op de derde avond mogen we zelf proberen om combinaties te beoordelen en scores te geven. 

De locatie is voor ons gelukkig bekend terrein, want deze is zeker in het donker niet zomaar te vinden. Onverharde toegangsweg, ver weg van de bewoonde wereld in een gebied verboden voor gemotoriseerd verkeer. 

Het zaaltje ademt de IJslandersfeer. Tekeningen van iconen, bokalen en een knetterende houtkachel. Uiteraard een beamer met scherm en vooral veel kannen met koffie en thee. 

De opkomst is verrassend hoog; elk plekje is bezet. Gaandeweg komen de vragen en discussies los. De juryleden zijn heel open en toegankelijk en zo wordt met de nodige dosis humor veel informatie gedeeld. 

Leer je kijken. Al klinkt dat -voor mij althans- makkelijker dan de praktijk veelal is. Op het moment dat de beelden vertraagd worden, is het vaak pas echt goed te zien. Die vertraging is fors als je kijkt naar snel tempo tölt, galop of rentelgang. 

Wat mij opvalt, is dat zelfs op topniveau de ruiter de beperkende factor kan zijn. Niet meegaan in de beweging van het paard. Verzameling proberen af te dwingen door de rem erop te gooien bij voorkeur door de handen vast te zetten. Dat het paard dit niet bepaald een pretje vindt, is soms overduidelijk te zien. Gelukkig zijn ook daarvoor firewalls in het leven geroepen. Geen topscore meer mogelijk al heeft het paard zelf nog zoveel potentie. 

Er is genoeg stof om in de auto over door te praten. En dan is daar ineens dat stopteken. Niets om me zorgen over te maken. Alleen een sloot koffie naar binnen gekiept. 

We rijden overigens met regelmaat in het Brabantse landschap met jerrycans op de achterbank. Saignant detail: we zijn naast paardenhouders ook chemici. Nog nooit reden geweest voor... een politiefuik...