Hoge toppen en...
Zuchtend zet ik nog eens kracht op de pedalen. Het is koud. Het regent. Ik heb wind tegen. Ik zet nog eens kracht. Mijn longen vullen zich met de koude lucht terwijl ik tegen het viaduct op ploeter. Mijn broek is inmiddels doorweekt en ik zie geen hand voor ogen door de regen die in mijn gezicht waait. Waarom, wáárom wilde ik ook alweer met de fiets naar de paarden?
Het antwoord op die vraag weet ik echter heel goed. Toen 'samenwonen' een steeds concreter wordend begrip werd voor Patrick en mij, werd het ook tijd om na te denken over de auto. Patrick wilde graag een nieuwe. Ik had een Suzuki van paps te gebruik, misschien zelfs ter overname. Maar twee auto's, dat leek toch wel een beetje érg luxe...
En dus werden de kosten op een rijtje gezet. Allerlei opties werden overwogen. Maar met een treinabonnement vergoed door het werk, was er eigenlijk maar één logische optie: een auto moet de deur uit.
In ruil daarvoor besloten we te gaan voor een auto die nog wel onze trailer mag trekken. Ik ga immers graag op cursus en wedstrijd en ik was niet zomaar bereid dat op te geven. En dat bleek gelukkig niet te hoeven. Met onze Renault Mégane hebben we een zuinige auto voor Patrick's woon-werkverkeer en een auto die de trailer mag trekken in één. Win-win.
Toen ik in de fietsenwinkel stond om mijn oude barrel te vervangen door een degelijk nieuw exemplaar, werd ik helemaal enthousiast van het idee. Ik zag het voor me: lekker sportief op de fiets naar de paarden. Inmiddels vervloek ik mezelf soms. Vooral als het regent natuurlijk. Of als ik weer eens wind tegen heb. Of het allerergste: alles tegelijk én dan nog tegen dat rottige viaduct op moeten.
Maar, ik houd mezelf voor waarvoor ik het doe. We besparen nu in de maand behoorlijk wat geld. Geld dat we in de paarden kunnen steken. Geld dat we kunnen gebruiken om ons paardenplekje te blijven verbeteren. Geld dat we in ons toekomstige huisje kunnen steken. Of, op de langere termijn, misschien zelfs kunnen gebruiken voor onze droom: onze kleinschalige stal aan huis.
Ik bedenk me ook iedere keer weer dat wind tegen op de heenreis over het algemeen betekent dat je wind mee hebt op de terugreis. En: na elke ellendige beklimming van het viaduct, komt ook altijd weer de afdaling.
Het antwoord op die vraag weet ik echter heel goed. Toen 'samenwonen' een steeds concreter wordend begrip werd voor Patrick en mij, werd het ook tijd om na te denken over de auto. Patrick wilde graag een nieuwe. Ik had een Suzuki van paps te gebruik, misschien zelfs ter overname. Maar twee auto's, dat leek toch wel een beetje érg luxe...
 |
| Zo'n mooie bijpassende kleur auto hebben we niet weer gekocht, maar zwart kan ook prima, toch? |
In ruil daarvoor besloten we te gaan voor een auto die nog wel onze trailer mag trekken. Ik ga immers graag op cursus en wedstrijd en ik was niet zomaar bereid dat op te geven. En dat bleek gelukkig niet te hoeven. Met onze Renault Mégane hebben we een zuinige auto voor Patrick's woon-werkverkeer en een auto die de trailer mag trekken in één. Win-win.
Toen ik in de fietsenwinkel stond om mijn oude barrel te vervangen door een degelijk nieuw exemplaar, werd ik helemaal enthousiast van het idee. Ik zag het voor me: lekker sportief op de fiets naar de paarden. Inmiddels vervloek ik mezelf soms. Vooral als het regent natuurlijk. Of als ik weer eens wind tegen heb. Of het allerergste: alles tegelijk én dan nog tegen dat rottige viaduct op moeten.
Maar, ik houd mezelf voor waarvoor ik het doe. We besparen nu in de maand behoorlijk wat geld. Geld dat we in de paarden kunnen steken. Geld dat we kunnen gebruiken om ons paardenplekje te blijven verbeteren. Geld dat we in ons toekomstige huisje kunnen steken. Of, op de langere termijn, misschien zelfs kunnen gebruiken voor onze droom: onze kleinschalige stal aan huis.
Ik bedenk me ook iedere keer weer dat wind tegen op de heenreis over het algemeen betekent dat je wind mee hebt op de terugreis. En: na elke ellendige beklimming van het viaduct, komt ook altijd weer de afdaling.
Reacties
Een reactie posten