Mark my words!

Mark my words!
Over wedstrijdopbouw in de dressuur.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in juni 2016.


'Ziet er vriendelijk uit. Jammer van de verstoringen.' Verstoringen... Juist, ja... Ik dacht al dat ik iets totaal anders voorbij zag komen dan ik oplas uit het proevenboek.

Toen Jeanelle te oud werd voor de pony mocht ze het paard van de eigenaren gaan rijden. Aan de ene kant een fantastisch aanbod; aan de andere kant was het ook een weten waar je 'ja' tegen zegt. Als paarden ADHD kunnen hebben, dan heeft deze ruin het zeker. De drukte in zijn hoofd in combinatie met energie voor tien maakten dat al meerdere ruiters tevergeefs hadden geprobeerd hem te beteugelen. Zijn manier van uitlaatklep: hoofd omhoog gooien, steigeren en het gas er vol op. En dat dan onvermoeibaar lang uit kunnen houden. Een instructeur van naam stapte na 45 minuten af om te stellen: "Ik ga er nooit weer op!" 

En nu dan de beurt aan Jeanelle. Gelukkig wel een ruiter die volgens Paps 'aan het zadel geplakt zit met super glue'. Grootste uitdaging werd te voorkomen dat er spanning wordt opgebouwd en als dat toch gebeurt deze zo snel mogelijk weer af te laten vloeien. Want wat je absoluut niet wilt, is een niet te winnen gevecht met zeshonderd kilo gestrest paard. Samen met haar instructrice ging ze er helemaal voor. En daar waar het eerst een sporadisch "ik heb fijn gereden" was, werd de frequentie daarvan steeds hoger. Het naast hem ook nog de Friese merrie rijden, maakte in elk geval dat het plezier in het paardrijden bleef. En zo kwam bijna twee jaar later de wens om met hem wedstrijden te starten. 

Als vanouds gaan we met ons drieën op pad. Koffie, cake, de hele rataplan. Jeanelle zit nog niet in het zadel of de ruin komt almaar omhoog om daarna als een ware krab zich alleen nog zijwaarts te verplaatsen. Hij een krab; ik een struisvogel. Tot Paps mij aanstoot en zegt: "Moet je kijken!" En daar rijdt Jeanelle. Grote voltes met een volledig ontspannen paard. Zelfs langs het sissende geluid van het springkussen.

Jeanelle met Amar

Tijdens het rijden van de eerste proef gaat hij rechtsom naar galop daar waar dat niet moet. Ik hoor Jeanelle heel kalm zeggen "Hee, hou eens op." Om al verrassend snel daarna te vervolgen: "Goed zo jongen!" De tweede proef kent helaas hetzelfde probleem. Jeanelle komt echter, daar waar de amazone voor haar voortijdig huilend afstapt van frustratie, met een big smile uit de ring. "Hij reed fijn!" 

De punten zijn allesbehalve om over naar huis te schrijven. Maar wat kan dat schelen. We gaan weer wedstrijdkilometers maken. Uiteindelijk komt er -mark my words!- alleen het eerste deel van het jurycommentaar te staan: 'ziet er vriendelijk uit!'.