Tranen...

Tranen...
Over als de wedstrijdpony met pensioen gaat.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in oktober 2014.

En dan.. zijn er de tranen. Hét moment van volledige ontlading. Het afvloeien van de wedstrijdspanning in combinatie met het besef 'dit was het dan'. Als moeder kun je dan maar één ding doen: troosten. En... toch ook zelf even een traantje wegpinken.

Jeanelle werd door KNHS-Brabant geselecteerd als 'belofte voor de toekomst' in de dressuur en kon in die hoedanigheid een speciaal trainingsprogramma volgen. Daar hoorde ook bij: reële doelen stellen. Een van de langere termijn doelen was: met de E-pony in de Z starten voordat Jeanelle daarvoor te oud zou zijn. Het mocht helaas niet zo zijn.

Draafden ze samen nog met gemak door de L1-, L2- (standaard met fikse bokkensprong bij stap naar galop) en M1-klasse, de M2-klasse werd een echt struikelblok. Het begon met een peesblessure die de schimmelruin vorige zomer opliep. En ondanks het feit dat Jongste hem met veel geduld weer op wedstrijdniveau wist te brengen, was het beste er af. En... begon zijn leeftijd (20 jaar) zijn tol te eisen. Werd hij voor de wedstrijd (te) kort ingereden dan was hij drammerig en dribbelig in de verzamelde stap; werd hij langer ingereden dan verdween de gratie uit zijn gangen en met name ook de sprong in zijn galop. Als je dan keer op keer op z'n best rijdt en dan toch geen winstpunten meer weet te behalen, hooguit nog als je toevallig een mildere jury treft, dan moet je jezelf op een gegeven moment toch afvragen: Hoe nu verder?. 

Toen Jeanelle dan ook de mogelijkheid kreeg om op het jaarlijkse clubevenement toch een keer in de Z1 te starten, was ze daarover heel helder. "Dit wordt onze laatste wedstrijd. Hij mag met pensioen!"

Jeanelle met Bun op hun laatste wedstrijd

En net als bij het afscheid van de grote kampioenen rijden ze nog één keer samen de sterren van de hemel. In het bijzijn van instructrice, bekenden en eigenaren. Met als bizar gevolg dat ze uiteindelijk eerste worden met een score die in het officiële circuit ruim een winstpunt had opgeleverd.

En dan... is er uiteraard dat emotionele moment.. Voor de allerlaatste keer afgroeten... Met 'Bun', die door zijn ervaring, karakter en onvoorspelbaar schrikgedrag -hij weet het precies als de hooibollen 2 cm zijn opgeschoven- van Jeanelle een fantastisch technische ruiter maakte. Capriolen die mij echter met regelmaat deden verzuchten: “Ik ga er voor geen goud op...!”.

Bun bij zijn afscheid

En nu... hebben we de beelden nog... En... mag Jeanelle van de eigenaren een paard gaan uitbrengen op wedstrijd. Gelukkig is hij zeker zo uitdagend om te berijden en bovendien nog lekker jong. Hopelijk zal het dan ook nog lang duren... die... afscheidstranen...