Hé, Frankie!

Hé, Frankie!
Over genieten van het rijden van een dressuurwedstrijd.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in januari 2014.

"Hé, Frankie! Je mag!" Roep ik tegen Jeanelle als ik aan de overkant iemand naar me zie zwaaien. Een grotere grijns als antwoord is niet mogelijk.

Jeanelle is een groot fan van zanger René van Kooten. Uiteraard wilde ze dus naar Jersey Boys, de musical over het leven van Frankie Valli en The Four Seasons. Na ons eerste bezoek wist ze nog een keer kaartjes cadeau te krijgen voor de eerste(!) rij. Na afloop scoren we als echte pubermeisjes handtekeningen en gaat ze samen met René en Hugo op de foto. Een fantastische avond!

De volgende dag rijd ik samen met Jeanelle naar haar verzorgpony. Wedstrijddag! Tijdens de rit zegt ze ineens: "De cast van Jersey Boys moet elke voorstelling een topprestatie neerzetten en toch zie je ze ondertussen zó genieten. Dat ga ik vandaag op wedstrijd óók doen."

Goed gedaan Bun!

Aangekomen bij de paarden volgt het gebruikelijke ritueel. Samen de blauwschimmel onder handen nemen. Ik was zijn staart met gewone shampoo, met blauwshampoo voor grijs haar en met conditioner. Ondertussen wast Jeanelle zijn hoofd en de manen. Daarna snel het lijf wassen en de deken er weer op. Terwijl Jeanelle vlecht en knotjes maakt, help ik nog even met mesten. Tegen de tijd dat de ruin onherkenbaar veranderd is, arriveert paps met koffie en broodjes. Tijd om de trailer aan te koppelen en af te reizen.

Als Jeanelle met paps inschrijft, komt een moeder met dochter al ruziënd dichterbij. "Op de trailer jij!" snauwt moeders tegen de pony. Deze loopt gewillig de laadplank op en als dank daarvoor krijgt hij een trap na. Mijn maag krimpt en beschaamd wend ik me af. Ik weet allang dat bij haar een 'Mevrouw hoe was uw week?' een volkomen zinloze actie is. Bij de inrijring ontmoet ik het volgende moeder-dochter-koppel dat het zichtbaar en hoorbaar niet eens is. Gevolg: een gefrustreerde ruiter, een gefrustreerde pony en een kansloze wedstrijd. Tegen Jeanelle en paps smeek ik vervolgens: "Laten we het alsjeblieft gezellig houden!" Want eerlijk gezegd, wie heeft er nu niet eens zo'n moment dat je denkt 'Wat doe ik hier?'.

Jeanelle met Bundy

Maar de afspraak die ik in de auto met Jeanelle maakte, blijft staan. Om haar aan haar doelstelling te herinneren zou ik haar met regelmaat 'Frankie' noemen. En elke keer als ik dat doe, komt er een glimlach van oor tot oor. Zo dus ook bij de eerste proef als ik opgesteld bij A roep: "Hé, Frankie! Je mag! Bij A binnenkomen in arbeidsdraf; op X halthouden en groeten." Ze rijdt heerlijk ontspannen een goede proef. Hetgeen later ook uit de winstpunten zou blijken. Ondertussen houdt paps 'Mevrouw-hoe-was-uw-week' aan de praat om te voorkomen dat ze op Jeanelle de onhebbelijke gewoonte -elke ruiter even vertellen wat er allemaal niet goed ging- zou kunnen toepassen.

Dan is het tijd voor de tweede proef. Ik wacht op het handgebaar van het jurylid. En roep enthousiast: "Hé, Frankie, ..!"

Het plaatje spreekt voor zich...