Diet is niet goed...

Diet is niet goed...
Over koliek bij onze Shetlander.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in december 2016.

Telefoon. “Mam, Diet is niet goed.” Bernette probeert het neutraal te stellen, maar als moeder ken je alle vibraties. “Moet ik bellen?” “Ja, doe maar...” Ik toets het nummer in... 

Zondagochtend. Ik zit met een beker koffie en een croissantje heerlijk te niksen. Straks lekker naar Hannah. Bernette is al vroeg naar de paarden vertrokken. Het rijden op het gebruikelijke adres ging niet door. Dus alle tijd voor de eigen paarden. Rondje met Grýla en dan later met mij mee. Leuk! Daar kwam al een tijdje niet van, omdat het zo vroeg donker is.

Het telefoontje schrikt mij op uit mijn gedachten en de boodschap maakt me acuut alert. Ik stel nog een paar vragen waarvan ik weet dat die geheid ook aan mij gesteld gaan worden. Ik vertrouw blind op het oordeel van Bernette en bel de dierenartspraktijk. Keuzemenu. ‘Bij spoed, kies 1’. Trillend toets ik 1. Een vriendelijke stem op de centrale staat mij te woord om me daarna gelijk door te verbinden met de dienstdoende dierenarts. Binnen 15 minuten is die ter plaatse. Om direct te bevestigen dat de koliekverschijnselen bij ‘ons Diet’ zeer ernstig zijn. Er wordt een verdikte streng gevoeld. Ze krijgt darmontspanners in combinatie met een pijnstiller. Even onder dwang longeren. De komende uren zullen uit moeten wijzen welke kant het op zal gaan.

We krijgen de keiharde boodschap mee om ondertussen na te denken wat we zullen besluiten als het aan gaat komen op euthanaseren of opereren.

Omdat we machteloos zijn en op het randje van tranen gaan we sowieso naar Hannah. Even de gedachten verzetten. Op weg naar haar toe valt het gedeelde besluit al. Geen operatie! Aan het alternatief willen we niet denken. Dat doet pijn, heel veel pijn...!

Diet is niet goed

Bij Hannah is het fijn als altijd. Maar het moment komt om thuis te gaan kijken hoe het erbij staat. Met lood in de schoenen rijden we naar huis. De tranen branden. Diet begroet ons dapper met haar gehinnik. Maar ze is niet goed. Niet goed genoeg...

Eerst maar eten en ‘s avonds opnieuw kijken. Ze oogt slechter dan aan het einde van de middag. De medicatie verliest haar werking. De lange nacht staat voor de deur. Ik ben er niet gerust op en bel opnieuw de dierenarts. Deze heeft nog één optie, een paraffinespoeling. Met zijn vieren in een donkere schuilstal bij het licht van mobieltjes gaan we voor die ultieme poging. Praam op de neus, sonde door de neus, trechter buitenboord, gieten en geruststellen. Onszelf net zo hard. Afwachten weer... 

Toen Kólga kwam, werd me met regelmaat gevraagd: “Doen jullie het Shetje nu weg?” Huhh?!! We kunnen die eigenwijze tutmuts helemaal niet missen. ’s Nachts gaat Oudste nog een keer kijken. Spannend!. Voorlopig binnen handbereik, die... telefoon...