Tutmuts!

Tutmuts!
Over het (opnieuw) beleren van onze Shetlander voor de sulky.

 Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in juni 2015.

“Arrogante Tutmuts!” Denk ik als ik naar het tafereeltje voor mij kijk. Andere woorden zijn niet van toepassing. Ondertussen grijns ik van oor tot oor. Net als de anderen. Wie had ooit gedacht dat het er nog van zou komen.

'Ons Diet' in vol ornaat

Het is alweer een tijd geleden dat het mennen met ons Shetje op een debacle uitliep. Na fantastische buitenritten was er ineens dat moment dat ze onderweg niet meer halt wilde houden. Dat we onder hoogspanning een route moesten bedenken waarbij dat ook in geen enkele verkeerssituatie nog zou moeten. Dat hachelijke avontuur met de bijbehorende bibbers. Alsof het gisteren was.

De ‘Ho!’ werd snel teruggebracht. De animo om op pad te gaan niet. Dat werd er het seizoen erop niet beter op. Stom genoeg gingen we ervan uit dat we ‘Ons Diet’ zo weer in konden spannen en verder konden gaan met waar we gebleven waren. Maar Dita bleek het wagentje ontwend en zette een ware sjeestocht over de wei in. Spectaculair. Dat wel. Ook hoogst gevaarlijk. En toen was iedereen er echt even klaar mee. Rust! Voor ‘Ons Diet’. En voor ons. 

Afgelopen winter begon het toch weer te kriebelen. Zeker toen bleek dat het voor de slee nog steeds uitermate goed ging. En.. we hadden toch fijne tochten gemaakt?! 

Terug naar de basis. Grondwerk met veel aandacht voor gehoorzaamheid en controle. Longeren met een enkele lijn en daarna weer met dubbele. 

En toen.. kwam Bernette met die advertentie op Marktplaats. Sulky te koop! Daarmee laaide de eerdere discussie weer op. Is het huidige wagentje niet toch te zwaar voor Dita? Op papier klopt het wel qua gewicht van het wagentje en gewicht van het paardje. Gevoelsmatig zijn er twijfels. De zwaarte op de wei. Zeker als het gras wat langer is. Was het Ho!-probleem ook niet juist ontstaan door een nare ervaring met een hellinkje bij een kruispunt? Maar een ander karretje. Wat betekent dat? Afscheid nemen van dat mooie houten wagentje? Waarop ik me destijds op ‘Kroningsdag’ de koning te rijk voelde.. 

Maar als altijd overwint het besef dat het welzijn van de dieren en de veiligheid voorop moeten staan.

Oefenen, oefenen en nog eens oefenen...

Dus gaat Bernette met Patrick achter de advertentie aan. Staat er nog geen twee dagen later een sulky voor de deur. Het inspannen van Dita wordt stap voor stap weer opgepakt. Er omheen lopen, tussen de bomen laten staan, zelf achter haar aan de sulky trekken. Dan Dita er weer echt voor. Met eerst de menner en begeleider ernaast en Jeanelle er heel stil op. Met uiteindelijk alleen de menner op de wagen. Eerst alles rustig in stap. Later een drafje. Binnen 3 weken ziet het er gecontroleerd en uitgebalanceerd uit. Ik leg alles met een grote grijns vast. ‘Ons Diet’ zelf? Die straalt uit dat ze plezier heeft. Oortjes erop en showen maar. Zoals zij alleen dat kan.. De Tutmuts!