Ho?!

Ho?!
Over de hachelijke situatie als ineens een 'knopje' van je Shetlander het niet meer doet.


Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in okotber 2013.


"Hooo! Ho nou meisje!"
Mijn collega's liggen dubbel als ik het verhaal uit de doeken doe. Ze zien het helemaal voor zich.

'Ons Diet', een mini-Shet, kwam als veulen bij ons als gezelschapspaardje voor onze IJslander. Al snel bleek dat ze erg werkwillig is. Toen ze last kreeg van patella fixaties (knieschijf op slot) moest er echt iets gaan gebeuren. Maar wat? Berijden was geen optie. Maar ja, als je er dan niet op kunt dan maar.. er achter. Mennen dus!

'Ons Diet' met Patrick op de bok

Na een paar jaar basistraining met dubbele lijnen en verkeersmak maken, brak er een winterperiode aan met heel veel sneeuw. Dus.. sleeën! En dat ging zo gaaf!

Sleeën! Met Patrick als menner en Marja als de gelukkige

Inmiddels hadden we een prachtig tweedehands houten wagentje weten te bemachtigen. Op Koninginnedag reden we voor het eerst onze eigen rijtoer op de wei. Fantastisch! 

Ook op de tochtjes buiten deed ze prima. Tot op een dag... 

Ze ineens besloot om niet meer te stoppen. Dat het opnieuw op gang trekken van de wagen maar een overbodige actie was. Hoe er ook "Ho!" gezegd werd ze bleef doorlopen. En dat op een buitenrit. Koortsachtig probeerden we gedrieën van alles te bedenken. Halstertouwen aanhaken, aan de wagen hangen, proberen klem te rijden; niets hielp. Ook voeten als remblok op het wiel had geen enkel resultaat. Zo'n klein paardje blijkt dan ineens verrassend sterk te zijn. Ondertussen ben je wel op weg en wachten er allerlei verkeerssituaties. Dus op het fietspad maar draaien en keren, keren en draaien. De sloot ernaast kwam op een gegeven moment akelig dichtbij en in mijn hoofd begonnen zich allerlei doemscenario's af te spelen. In spoedoverleg planden we een route waarbij we geen enkele keer meer voorrang zouden hoeven te verlenen. En zo kwamen we heelhuids, maar volslagen shaky thuis.

De volgende rijtraining werd dus weer op de wei. Onder het mom ze wordt vanzelf wel een keer moe gingen we aan de slag. Maar dat viel dik tegen. Na drie kwartier draafde ze nog steeds met de kar erachter vrolijk rond, terwijl vrolijk allang niet meer op ons van toepassing was. De wendbaarheid van de wagen keerde zich ook tegen ons, want ze wist zich uit alle versperringen weg te draaien. Toen ze dan ook eindelijk stilstond, was de enige optie zo snel mogelijk uitspannen.

Terug naar de basis besloten we dat het tijd werd om de leidsels direct aan het bit te bevestigen en niet meer via het halster. Die directe inwerking deed het 'm. Ook voor de wagen! Even één keer die druk direct in de mond gevolgd door enige verbaasde weerstand met daarna gelukkig die volledige overgave: Ho is ho!

Kijkend naar mijn bijna in tranen zijnde collega's moet ik er zelf voor het eerst ook vreselijk om lachen. "Ho nou meisje!"

'Ons Diet'