Ruk aan de staart...

Ruk aan de staart...
Over patella fixaties (knieschijf op slot) bij onze Shetlander.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in april 2014.
 

Ik geef een flinke ruk aan 'ons Diet' haar staart. Ze wankelt, verliest haar evenwicht en valt -baffff- vol op haar zij. Midden op het fietspad. Ik voel tranen branden als ik haar overeind help. We lopen vijf meter en dan.. geef ik opnieuw een ruk...

'Ons Diet'

Op een dag zien we gelijk dat er iets mis is met ons Shetje. Kreupel is zacht uitgedrukt. Ze haalt haar linker achterbeen met halve cirkels voorwaarts. Geen enkele buiging. De dierenarts weet spoedig te melden dat het een patella fixatie -de knieschijf op slot- betreft. Een aandoening die bij jonge Shetjes wel vaker voorkomt. Hij leert ons handigheidjes om het been uit die positie te krijgen. Ze krijgt iets tegen de pijn en uiteindelijk lijkt het leed snel geleden.

Een paar maanden later treffen we haar aan met hetzelfde euvel. En wat wij ook proberen -en later de dierenarts- het been blijft vastzitten of schiet binnen een paar tellen weer vast. Ze heeft duidelijk pijn en bovendien kampt ze ook nog eens met een kaakontsteking. De dierenarts raadt aan Dita naar de kliniek te brengen en om te voorkomen dat onze IJslander naar haar gaat dolen, moet zij ook maar mee. Foto's wijzen uit dat er geen sprake is van een afwijking in het been en dat is bemoedigend. 

Na een paar rare dagen zo zonder paarden mogen ze beide weer naar huis. Op het terrein van de kliniek leren we hoe we Diet moeten dwingen haar 'manke poot' te gebruiken. Zoveel mogelijk rechtuit lopen en bij elke vastschietende stap een flinke ruk aan haar staart naar opzij. Bij het zoeken naar evenwicht kan ze haar been dan niet ontzien.

En zo lopen we dagenlang kilometers over het fietspad met de eerste dagen om de paar meter een ruk. Een enkele keer kan ze haar balans niet tijdig herstellen en valt ze op haar zij. Elke tegenligger begroet ik met een stomme grijns alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En.. hoop ik maar dat ze niet het net ingerichte meldpunt '144 Red een dier' gaan bellen. Als ik dat deel met de dierenarts moet ze lachen. "Stuur ze dan maar door naar ons. Ik ken weinig mensen die zoveel overhebben voor hun dieren. Normaalgesproken zou ze er niet meer geweest zijn."

Diet zelf is helaas het vertrouwen in ons een tijdje volledig kwijt. Aan de pijnlijke wandelingetjes probeert ze te ontkomen en de weken durende antibioticaspuiten met appelmoes komen letterlijk en figuurlijk haar neus uit.

Uiteindelijk is het enige wat ze eraan overhoudt de speciale manier van bekappen. Nog altijd laten we de achterhoeven 'binnendoor zetten' om een bepaalde stand van het been af te dwingen. Dus elke keer als de hoefsmid komt, is het tevens om te voorkomen dat ik ooit weer... een flinke ruk aan ‘ons Diet’ haar staart moet geven.

'Ons Diet' voor de wagen