Koortsachtig

Koortsachtig...
Over fysieke kwetsbaarheid in de paardenwereld.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in februari 2017.

Koortsachtig -en dit keer letterlijk- ben ik op zoek naar een onderwerp. In mijn favoriete stoel. Voeten op de verwarming. Maar er komt niks, helemaal niks.. 

Ik was al aan de late kant met mijn blog, maar dit weekend zou het zeker lukken. De natuur beslist echter anders. Griepje! M'n brein doet pijn, m'n maag is nog steeds onrustig en de beker warm suikerwater heb ik met een tussenstop uit de keuken moeten halen. Zweet aan alle kanten. 

Bovendien heb ik al een paar weken geen echt paard gezien. Dus ja.. dan beleef je er ook niets mee.. 

Voor de zomer kreeg ik een schouderaandoening. Heel veel pijn en de arm maar heel beperkt kunnen bewegen. Hannah zou Hannah niet zijn als ze geen oplossing wist met betrekking tot het rijden. Bij het paardrijden moeten je schouders volledig ontspannen zijn, dus dat is een goede oefening. Wel met wat hulp te paard en uiteindelijk heel merkwaardig via een buikwaartse sliding er weer af. 

Een paar weken geleden heb ik een ingreep aan mijn schouder gehad en om het herstel niet te belemmeren toch maar even niet rijden. En dus volg ik al het paarden wel en wee uit mijn omgeving via Facebook. Zie ik dat er fantastische combinaties naar Ice Horse komen. Was ik net op tijd om via een livestream Tim Lips met Vakarlos een derde plaats te zien halen bij de indoor cross van Bordeaux. Top Tim! 

Maar deze dagen kan ook Facebook me allemaal even niet boeien.

En uitgerekend gisteren was er dan ook nog eens een jaloersmakende aflevering van 'Wie is de mol?' op NPO1. Een tweedaagse tocht met huifkarren door het wilde westen. Zo gaaf! Zo bucketlist! Om ziek van te worden..

'Wie is de mol?' op NPO1
foto van het tv-scherm

Al die tijd al kan en mag ik het werk rondom de eigen paarden niet doen. Dat betekent een enorme aanslag op Bernette en Patrick die zonder mopperen en als vanzelfsprekend de hele boel hebben overgenomen. Juist in de periode dat Bernette er vanwege een bedrijfsstage ook nog eens vier uur reistijd per dag gratis bij kreeg. 

Het doet me ook beseffen hoe fysiek kwetsbaar je bent als je bedrijfsmatig met paarden bezig bent. Even een jaartje niets doen, is eigenlijk geen optie. En het zit een klein hoekje...

Bernette is als elke zondag naar haar bijrijder-adres om daarna met de eigen paardjes nog iets te doen. Waar ik gelukkig wel naar uitkijk zijn de verhalen waar ze altijd vol mee is bij thuiskomst.

En al ben ik dan enigszins inspiratieloos wellicht wel het moment om langs deze weg mijn dank uit te spreken. Hee meis en Patrick: heel, heel hartelijk dank voor jullie enorme inzet!! En dat meen ik oprecht al ben ik dan heel... koortsachtig...