Een rustmomentje

Geen zorgen, deze post is geen aankondiging van een (tijdelijke) stop in het bloggen of zelfs met de paarden. Nee, deze blogpost gaat over een bijzonder momemt dat ik nog niet zo lang geleden met Gryla mocht beleven.

Het is zaterdagmiddag als ik bij de paarden aan kom. Gryla en Kólga liggen te soezen in de paddock. Dita staat op wacht. Als ik uit de auto stap, staat Kólga direct op, maar Gryla blijft liggen. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. Energie bij mezelf.

Gryla heeft me enkele jaren geleden al geleerd dat ik soms mijn energie wat moet intomen. Als ik als een stuiterbal naar haar toe gestuiterd kom, blijft ze niet liggen. Ben ik te kwaad, verdrietig of te veel in een andere emotie, dan staat ze gegarandeerd op. Zij heeft me geleerd hoe ik bij mezelf moet blijven.

Ik adem nog eens uit, focus me even helemaal op mezelf. En ga voorzichtig dichterbij. Gryla blijft liggen en staat toe dat ik heel dicht bij haar kom zitten.


Het verkeer raast om ons heen, maar terwijl ik haar zachtjes over haar neus aai, merk ik weinig van de soms veel te snelle wereld om mij heen. Gryla haalt me even uit het geraas waarin ik mezelf nog wel eens voorbij wil lopen. Gryla zet me in een moment van absolute rust. Zij laat me echt even onthaasten.

Dan wordt er aan mijn mouw getrokken. Dita vindt dat het onderonsje met Gryla lang genoeg geduurd heeft. "Baas, waar blijft mijn eten?"