"Domme Pech..."
"Domme pech..." De woorden echoën in mijn hoofd...
Over het diepbedroevende afscheid van onze jonge, drachtige merrie Kolgá. Een blog die ik hoopte nooit te hoeven schrijven.
Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in oktober 2017.
"Domme pech..." De woorden echoën in mijn hoofd. Ik kijk naar Bernette die de manen van Kólga vlecht. Het normaalgesproken prachtige lange haar is zeiknat en zit vol zand. Een schril contrast met Bernette haar eigen kapsel. Strak en glanzend in de lak. Vol met sierlijke steentjes.
Ik zit relaxed in de bank als de telefoon gaat. 23.53 uur. Bernette! Vast om even te melden dat ze goed zijn thuisgekomen van de danswedstrijd. "Je moet nú naar de paarden komen! Kólga is helemaal niet goed!" Wat noodzakelijkheden en dan zit ik in de auto. Ik heb alleen maar gezegd: "Ik kom er aan!" en weet eigenlijk niet eens wat er mogelijk aan de hand is. Weer iets met de dracht of iets anders?
Eén blik op Kólga is genoeg om te beseffen dat er serieus iets mis is. Ze is slechts een schim van de prachtige verschijning die ze hoort te zijn. Nat, vies en bovenal wankel op de benen. Om maar iets te doen, borstel ik haar voorzichtig nog wat schoon. De dierenarts stelt de gebruikelijke vragen en doet de standaard testjes. Koliek! Zoveel is duidelijk. Maar hij twijfelt over de ernst. Ze ziet er slecht uit, maar het ontbreken van een zwaar verhoogde hartslag past niet in het plaatje. Als we het zeker willen weten, moeten we naar een kliniek. Bloedtest en echo kunnen uitsluitsel geven, waarna er eventueel gelijk operatief ingegrepen kan worden als er een reële kans op succes is.
Eén ding weet ik zeker: we laten haar níét in deze omstandigheden achter. Dus kliniek! Wat noodzakelijkheden als telefoonnummer en routebeschrijving. Op advies van de dierenarts zetten we Kólga los op de trailer. Tijdens de lange rit houden we elkaar hoopvol en gaan alle schuldvragen subiet de prullenbak in.
Bernette had het niet vertrouwd toen Kólga zich bij het voeren niet meldde bij de ruif. Het zachte hinniken had haar onmiddellijk naar de schuilstal doen spoeden. Op hoge hakken door de paddock, hetgeen Patrick gelijk ook verontrustte. Dierenarts bellen en daarna mij. En daar zitten we dan in het holst van de nacht in de auto.
Als we bij de kliniek uitstappen, hinnikt Kólga zachtjes en als de voorklep opengaat spitst ze heel even haar oren.
Opnieuw noodzakelijkheden. De Engelstalige medewerker vraagt om het paardenpaspoort en duwt me papieren in de handen. Paperwork.. Levensnummer, chipnummer, who the f*ck wil nú weten wie haar vader en moeder zijn, consumptie... Concentreren!
Ondertussen wordt door de arts Kólga haar lactaatwaarde bepaald. Torenhoog! Onder de twee is normaal, vijf is zorgelijk. Haar waarde is 25, hoger dan ze ooit gemeten hebben. Als ik me omdraai, krijgen we het plaatje. De kosten die gemoeid zijn met de operatie en het langdurige traject erna. Opereren vraagt commitment. Maar de lactaatwaarde is zorgelijk. Een teken dat er darmweefsel aan het afsterven is. De echo bevestigt dat. De normaal continu bewegende dunne darm ligt al helemaal stil.
Ik zeg: "Ik zal je maar niet vragen wat je zou doen als het je eigen paard zou zijn." Het triggert opnieuw de opmerking dat de lactaatwaarde zeer zorgelijk is. Zo zorgelijk dat de narcose uitermate risicovol is. Uiteraard kunnen ze er wel aan beginnen...
Ik voel me misselijk worden, wil wakker worden in de bank met het besef dat het allemaal een boze droom was. Maar... dat is het niet en de woorden die zojuist zijn uitgesproken, luiden een onvermijdelijk doodvonnis in.
De penetrante ziekenhuislucht dringt diep mijn neus binnen. Ik kijk naar mijn dochter die het hoofd van Kólga vasthoudt en het zachtjes streelt. Ik voel tot in het diepst van mijn vezels de intense pijn die om hen beiden heen hangt. Patrick die volslagen verslagen naast ons staat.
Bernette doorbreekt plots de stilte en roept het bijna uit: "Dit gaan we niet doen!" Ik antwoord zachtjes: "Eens" en omhels haar. We mogen er nog even over denken, maar we zijn vastbesloten en willen geen verder rekken van het zichtbare lijden van Kólga.
Zo maken we even later de laatste gang met Kólga. Naar de ruimte waar we haar achter zullen moeten laten. Bij de sedatie waarbij ze zal gaan liggen, moeten we op een afstandje blijven. We staan met ons drieën in het hoekje. De armen om elkaar heengeslagen. Liefdevol en heel gecontroleerd laten ze Kólga zakken.
Daarna volgt de narcose. Ondertussen mogen we bij haar zitten. Fluisteren we lieve woordjes en kussen haar nog warme en zachte neus. In deze fase glijdt ze al weg. Het in haar groeiende wondertje met zich meenemend. De overdosering is eigenlijk al niet meer nodig.
We worden met haar alleen gelaten. En zo kijk ik naar mijn dochter die liefdevol de vlechtjes maakt om mee te nemen naar huis. Ik geef haar zwijgend de gekregen elastiekjes aan, terwijl de tranen gestaag op mijn brillenglazen druppen. En ik denk aan de por die kreeg toen Bernette Kólga voor het eerst zag: "O, mam, die wil ik!" Wat hadden we een dromen. En hoe ruw worden die nu verstoord.
Het moment komt om te gaan. Nog één laatste blik. Op de lege huls van onze allerliefste Kollie. Vier jaar nog maar en drachtig. Weten dat het goed is zo. Maar het vóélt niet goed. De pijn is zo hartverscheurend en onbeschrijfelijk. Deze gifbeker had ik zó graag aan ons voorbij zien gaan. Wat.. domme pech...?!
Met dank aan onze dierenartspraktijk St. Oedenrode voor de altijd trouwe zorgen.
Met speciale dank aan de paardenkliniek in Someren waar we zo ongelooflijk liefdevol zijn opgevangen en begeleid in het traject van de besluitvorming en het definitieve afscheid. Het veranderde niets aan de situatie, maar was voor ons zeer waardevol.
Over het diepbedroevende afscheid van onze jonge, drachtige merrie Kolgá. Een blog die ik hoopte nooit te hoeven schrijven.
Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in oktober 2017.
"Domme pech..." De woorden echoën in mijn hoofd. Ik kijk naar Bernette die de manen van Kólga vlecht. Het normaalgesproken prachtige lange haar is zeiknat en zit vol zand. Een schril contrast met Bernette haar eigen kapsel. Strak en glanzend in de lak. Vol met sierlijke steentjes.
Ik zit relaxed in de bank als de telefoon gaat. 23.53 uur. Bernette! Vast om even te melden dat ze goed zijn thuisgekomen van de danswedstrijd. "Je moet nú naar de paarden komen! Kólga is helemaal niet goed!" Wat noodzakelijkheden en dan zit ik in de auto. Ik heb alleen maar gezegd: "Ik kom er aan!" en weet eigenlijk niet eens wat er mogelijk aan de hand is. Weer iets met de dracht of iets anders?
Eén blik op Kólga is genoeg om te beseffen dat er serieus iets mis is. Ze is slechts een schim van de prachtige verschijning die ze hoort te zijn. Nat, vies en bovenal wankel op de benen. Om maar iets te doen, borstel ik haar voorzichtig nog wat schoon. De dierenarts stelt de gebruikelijke vragen en doet de standaard testjes. Koliek! Zoveel is duidelijk. Maar hij twijfelt over de ernst. Ze ziet er slecht uit, maar het ontbreken van een zwaar verhoogde hartslag past niet in het plaatje. Als we het zeker willen weten, moeten we naar een kliniek. Bloedtest en echo kunnen uitsluitsel geven, waarna er eventueel gelijk operatief ingegrepen kan worden als er een reële kans op succes is.
Eén ding weet ik zeker: we laten haar níét in deze omstandigheden achter. Dus kliniek! Wat noodzakelijkheden als telefoonnummer en routebeschrijving. Op advies van de dierenarts zetten we Kólga los op de trailer. Tijdens de lange rit houden we elkaar hoopvol en gaan alle schuldvragen subiet de prullenbak in.
Bernette had het niet vertrouwd toen Kólga zich bij het voeren niet meldde bij de ruif. Het zachte hinniken had haar onmiddellijk naar de schuilstal doen spoeden. Op hoge hakken door de paddock, hetgeen Patrick gelijk ook verontrustte. Dierenarts bellen en daarna mij. En daar zitten we dan in het holst van de nacht in de auto.
Als we bij de kliniek uitstappen, hinnikt Kólga zachtjes en als de voorklep opengaat spitst ze heel even haar oren.
Opnieuw noodzakelijkheden. De Engelstalige medewerker vraagt om het paardenpaspoort en duwt me papieren in de handen. Paperwork.. Levensnummer, chipnummer, who the f*ck wil nú weten wie haar vader en moeder zijn, consumptie... Concentreren!
Ondertussen wordt door de arts Kólga haar lactaatwaarde bepaald. Torenhoog! Onder de twee is normaal, vijf is zorgelijk. Haar waarde is 25, hoger dan ze ooit gemeten hebben. Als ik me omdraai, krijgen we het plaatje. De kosten die gemoeid zijn met de operatie en het langdurige traject erna. Opereren vraagt commitment. Maar de lactaatwaarde is zorgelijk. Een teken dat er darmweefsel aan het afsterven is. De echo bevestigt dat. De normaal continu bewegende dunne darm ligt al helemaal stil.
Ik zeg: "Ik zal je maar niet vragen wat je zou doen als het je eigen paard zou zijn." Het triggert opnieuw de opmerking dat de lactaatwaarde zeer zorgelijk is. Zo zorgelijk dat de narcose uitermate risicovol is. Uiteraard kunnen ze er wel aan beginnen...
Ik voel me misselijk worden, wil wakker worden in de bank met het besef dat het allemaal een boze droom was. Maar... dat is het niet en de woorden die zojuist zijn uitgesproken, luiden een onvermijdelijk doodvonnis in.
De penetrante ziekenhuislucht dringt diep mijn neus binnen. Ik kijk naar mijn dochter die het hoofd van Kólga vasthoudt en het zachtjes streelt. Ik voel tot in het diepst van mijn vezels de intense pijn die om hen beiden heen hangt. Patrick die volslagen verslagen naast ons staat.
Bernette doorbreekt plots de stilte en roept het bijna uit: "Dit gaan we niet doen!" Ik antwoord zachtjes: "Eens" en omhels haar. We mogen er nog even over denken, maar we zijn vastbesloten en willen geen verder rekken van het zichtbare lijden van Kólga.
Zo maken we even later de laatste gang met Kólga. Naar de ruimte waar we haar achter zullen moeten laten. Bij de sedatie waarbij ze zal gaan liggen, moeten we op een afstandje blijven. We staan met ons drieën in het hoekje. De armen om elkaar heengeslagen. Liefdevol en heel gecontroleerd laten ze Kólga zakken.
Daarna volgt de narcose. Ondertussen mogen we bij haar zitten. Fluisteren we lieve woordjes en kussen haar nog warme en zachte neus. In deze fase glijdt ze al weg. Het in haar groeiende wondertje met zich meenemend. De overdosering is eigenlijk al niet meer nodig.
We worden met haar alleen gelaten. En zo kijk ik naar mijn dochter die liefdevol de vlechtjes maakt om mee te nemen naar huis. Ik geef haar zwijgend de gekregen elastiekjes aan, terwijl de tranen gestaag op mijn brillenglazen druppen. En ik denk aan de por die kreeg toen Bernette Kólga voor het eerst zag: "O, mam, die wil ik!" Wat hadden we een dromen. En hoe ruw worden die nu verstoord.
Het moment komt om te gaan. Nog één laatste blik. Op de lege huls van onze allerliefste Kollie. Vier jaar nog maar en drachtig. Weten dat het goed is zo. Maar het vóélt niet goed. De pijn is zo hartverscheurend en onbeschrijfelijk. Deze gifbeker had ik zó graag aan ons voorbij zien gaan. Wat.. domme pech...?!
 |
| Kólga frá Ævintýri 22-05-2013 - 23-10-2017 Rust zacht lieve Kollie! |
Met dank aan onze dierenartspraktijk St. Oedenrode voor de altijd trouwe zorgen.
Met speciale dank aan de paardenkliniek in Someren waar we zo ongelooflijk liefdevol zijn opgevangen en begeleid in het traject van de besluitvorming en het definitieve afscheid. Het veranderde niets aan de situatie, maar was voor ons zeer waardevol.
Reacties
Een reactie posten