Hoe 'even' de paarden voeren veranderde in een nachtmerrie
Wat gisteravond begon als ‘nog even’ de paarden voeren, eindigde in een nachtmerrie. Na een lange dag vol dansen in Almere, gingen we nog even snel langs de paarden. Even hooi voeren, mesten zouden we morgen wel doen. Al terwijl ik naar het hek liep hoorde ik een zachte hinnik van Kólga uit de stal komen, eentje die ik niet herkende en die zeker niet klonk als haar begroetingshinnikje. Ook toen ik terug liep met een zak hooi vanaf de schuur, kwam Kólga niet de stal uit. Foute boel. Ik sprintte - op mijn hakken, want die had ik nog aan - naar de plaats waar we de stroom van de omheining kunnen halen en schoot tussen de draden door naar Kólga.
Dat alarmeerde Patrick, want die weet dat ik alleen in noodgevallen op mijn hakken de modderige paddock in zou stappen. We troffen Kólga onder de modder, trillend en apatisch aan in het schuilstalletje. Ik bel mijn moeder ("je moet nú naar de paarden komen, Kólga is niet goed") en de dierenarts. Beiden staan gelukkig snel op de stoep.
De dierenarts doet wat standaard testjes, voelt op. Er is een duidelijke verstopping voelbaar. Hij geeft darmverslapper en pijnstiller, maar ondanks dat blijft Kólga duidelijk pijn hebben. Een lage hartslag past niet helemaal in het plaatje en de dierenarts twijfelt duidelijk aan wat verstandig zou zijn. Hij vertrouwt het duidelijk niet. We besluiten Kólga op te laden en naar Someren te rijden. Daar kunnen ze een buikecho maken en eventueel direct opereren. Wij zeggen direct tegen elkaar: alleen als de kansen reëel zijn.
Patrick is de trailer gaan halen. Kólga liep ietwat moeizaam, maar braaf als altijd mee de trailer op. Drie kwartier later kwamen we aan in Someren, waar we bijzonder vriendelijk en professioneel ontvangen werden. Even gloort er hoop, als Kólga enthousiast haar koppie heft en haar oren spitst wanneer we de trailer openen.
Er werd direct bloed geprikt om de lactaatwaarde te checken. Wanneer weefsels in de problemen komen door bijvoorbeeld zuurstoftekort, wordt er melkzuur aangemaakt. Dit is eenvoudig te testen in het bloed. Normaal gesproken ligt deze waarde onder de 2, bij 5 is er al sprake van problemen in de weefsels. Kólga had een waarde van 25 (!). Een duidelijk teken dat er al veel mis was. Een echo bevestigde dat beeld: de dunne darm lag volledig stil. De dierenartsen durfden ons niet te vertellen wat we zouden aantreffen bij een eventuele operatie. Het zag er heel slecht uit.
Terwijl ik tegen de muur, met Kólga's warme neusje in mijn handen, in tranen uitbarst, praat mama met de dierenartsen over de opties van opereren. Dan kriebelt Kollie me nog even op mijn voorhoofd met mijn lip en ben ik zeker van de mijn keuze. Ook mama en Patrick weten het zeker. We laten haar ter plekke inslapen.
We worden naar de ruimte geleid waar het zal gebeuren. Ze was al zover in shock, dat, toen de eerste narcose toegediend werd, ze eigenlijk al van ons weggleed. Kólga is heel vredig ingeslapen en wij zijn er tot het bittere eind bij gebleven. We hebben haar geaaid, gezegd hoeveel we van haar hielden en nog wat manen afgeknipt om later wellicht te laten verwerken in een sierraad.
Zo reden we diep in de nacht verslagen, ontzet en met niks meer dan een handvol vlechtjes naar huis.
De leegte die ze achterlaat is enorm. We missen ons gezellige paardje, dat altijd vooraan stond als er knuffels werden uitgedeeld. Maar we weten ook dat dit echt het enige was wat we nog voor haar konden doen.
Kollie, we zijn ontzettend dankbaar voor alles wat je ons in de – veel te korte – tijd die je bij ons was gegeven hebt. We missen je. Je hebt voor altijd een héél bijzonder plaatsje in ons hart.
Kólga frá Ævintýri
22-05-2013 – 23-10-2017
Dat alarmeerde Patrick, want die weet dat ik alleen in noodgevallen op mijn hakken de modderige paddock in zou stappen. We troffen Kólga onder de modder, trillend en apatisch aan in het schuilstalletje. Ik bel mijn moeder ("je moet nú naar de paarden komen, Kólga is niet goed") en de dierenarts. Beiden staan gelukkig snel op de stoep.
De dierenarts doet wat standaard testjes, voelt op. Er is een duidelijke verstopping voelbaar. Hij geeft darmverslapper en pijnstiller, maar ondanks dat blijft Kólga duidelijk pijn hebben. Een lage hartslag past niet helemaal in het plaatje en de dierenarts twijfelt duidelijk aan wat verstandig zou zijn. Hij vertrouwt het duidelijk niet. We besluiten Kólga op te laden en naar Someren te rijden. Daar kunnen ze een buikecho maken en eventueel direct opereren. Wij zeggen direct tegen elkaar: alleen als de kansen reëel zijn.
Patrick is de trailer gaan halen. Kólga liep ietwat moeizaam, maar braaf als altijd mee de trailer op. Drie kwartier later kwamen we aan in Someren, waar we bijzonder vriendelijk en professioneel ontvangen werden. Even gloort er hoop, als Kólga enthousiast haar koppie heft en haar oren spitst wanneer we de trailer openen.
Er werd direct bloed geprikt om de lactaatwaarde te checken. Wanneer weefsels in de problemen komen door bijvoorbeeld zuurstoftekort, wordt er melkzuur aangemaakt. Dit is eenvoudig te testen in het bloed. Normaal gesproken ligt deze waarde onder de 2, bij 5 is er al sprake van problemen in de weefsels. Kólga had een waarde van 25 (!). Een duidelijk teken dat er al veel mis was. Een echo bevestigde dat beeld: de dunne darm lag volledig stil. De dierenartsen durfden ons niet te vertellen wat we zouden aantreffen bij een eventuele operatie. Het zag er heel slecht uit.
Terwijl ik tegen de muur, met Kólga's warme neusje in mijn handen, in tranen uitbarst, praat mama met de dierenartsen over de opties van opereren. Dan kriebelt Kollie me nog even op mijn voorhoofd met mijn lip en ben ik zeker van de mijn keuze. Ook mama en Patrick weten het zeker. We laten haar ter plekke inslapen.
We worden naar de ruimte geleid waar het zal gebeuren. Ze was al zover in shock, dat, toen de eerste narcose toegediend werd, ze eigenlijk al van ons weggleed. Kólga is heel vredig ingeslapen en wij zijn er tot het bittere eind bij gebleven. We hebben haar geaaid, gezegd hoeveel we van haar hielden en nog wat manen afgeknipt om later wellicht te laten verwerken in een sierraad.
Zo reden we diep in de nacht verslagen, ontzet en met niks meer dan een handvol vlechtjes naar huis.
De leegte die ze achterlaat is enorm. We missen ons gezellige paardje, dat altijd vooraan stond als er knuffels werden uitgedeeld. Maar we weten ook dat dit echt het enige was wat we nog voor haar konden doen.
Kollie, we zijn ontzettend dankbaar voor alles wat je ons in de – veel te korte – tijd die je bij ons was gegeven hebt. We missen je. Je hebt voor altijd een héél bijzonder plaatsje in ons hart.
22-05-2013 – 23-10-2017
Reacties
Een reactie posten