Wegsmelten...

Ik smelt helemaal weg...
Over het als een blok vallen voor een paard.


Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in december 2014

Ik smelt helemaal weg... Als een pakje boter, maar dan alleen wat groter... Juffrouw Scholten van Annie M.G. Schmidt is er werkelijk niets bij. Enkel nog mijn tasje ligt daar in een plasje...

Bernette werd door onze instructeur uitgenodigd om met Grýla een futurity-proef te rijden ter ere van de opening van de ovaalbaan. Uiteraard zei ze geen nee. En zo zit ik op een zonovergoten oktoberdag op een bankje naar hun verrichtingen te kijken. Het live-commentaar van de twee juryleden is positief en opbouwend. Er is nog een lange weg te gaan, maar er is zeker potentie. En... in dit stadium niet geheel onbelangrijk: Het ziet er gecontroleerd uit. Want zet Grýla samen met een ander paard op een ovaalbaan en je weet niet wat je meemaakt. Dat alleen al vergt oefenen en oefenen.


Bernette en Grýla in de futurity-proef

Na een heerlijke, uitgebreide lunch met verschillende soorten soep en broodjes hamburger is het tijd voor de fokkerijpresentatie. Bernette heeft nog verwoede pogingen gedaan te helpen achterhalen waar een aantal van de verkochte paarden uiteindelijk is terecht gekomen. Vol trots en liefde voor hun paarden presenteert de instructeur zijn fokproducten en die van zijn partner. En benadrukt hij overtuigend de doelstellingen die ze voorstaan: het bewegingsmechanisme verbeteren en daarbij te allen tijde aandacht houden voor de berijdbaarheid in brede zin. Bjartur frá Aquadraat, de Nederlands kampioen 4-gangen met het beste puntentotaal ooit, is het sluitstuk van de presentatie en de sportieve klapper. Zijn uitstraling en gangen blijven verbazen. Inmiddels heeft hij ook duidelijk gewonnen aan wedstrijdervaring. Zoveel rust!

Maar.. ik smelt gelijk helemaal weg als de groep uit de opfok en begrazing het terrein opkomt. De veulens en jaarlingen vormen met de merries letterlijk en figuurlijk een bont gezelschap. "Oooo... die wildkleurige in combinatie met dat beetje bont", verzucht ik tegen Bernette die naast mij ook zit te oe-en en aa-en. En dan... die veulens...! Oeps... een bloembak! En... oeps... nog een bloembak! De gekste capriolen. Zó vertederend en grappig! 

De volgende dag weet Bernette mij precies te vertellen hoe die wildkleurige, bonte jaarling heet. Waarom verbaast mij dat nou niet...? Nou, zo ging het ook ooit met Grýla. Na het WK-IJslandse paarden in 2007 wist ze dondersgoed dat ik mijn hart had verpand aan de wildkleur zwarte variant met zo'n mooie aalstreep. Toen de tijd dan ook rijp was om over de aanschaf van een eigen IJslander na te gaan denken, kwam ze niet voor niets aan met.. een wildkleur zwarte. “Mam, kijk eens!” Natuurlijk was dat niet doorslaggevend, maar het hielp wel mee. Men had het mij destijds zondermeer voorspeld: 'Pas op, juffrouw, je smelt!'

Grýla toen we haar gingen 'bekijken'