Verven!

Verven!
Over je kunt het nog zo slim bedenken... een paard denkt er het zijne van.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in maart 2016.



Verven! Gefrustreerd doop ik mijn kwast in de pot. Gelukkig hoef ik op druipers en dekking niet te
letten. Ik ‘verf’ namelijk met... groene zeep...

Toen de jonge IJslander Kólga in december kwam, was er net een periode met heerlijk weer. Inmiddels is het heel andere koek. De grond is door en door nat. Het niveau van het grondwater in de waterput staat tot aan de grasmat. Niks weidegang. Paddock! Die nu, ondanks de aangelegde drainage, ook tot modderpoel is omgedoopt.

Kolgá en Grýla aan de hooiruif

De beperktere ruimte heeft zo zijn weerslag op de groepsdynamiek. Stress, verveling en gebitsfactoren steken bij Kólga de kop op. Eerst springt ze over de paddockafzetting. Nou ja... erover? Erdoor! Draad kapot! Als ze dat een tweede keer doet, besluiten we à la minuut een nieuwe afzetting te maken en uit voorzorg de buitenomheining op te hogen. Grr... ik had toch geen springpaard gekocht?! 

Dan moet de overkapte hooibak eraan geloven. Binnen een week volledig doorgeknaagd. Op zich nog niet zo'n probleem, omdat deze van resthout en pallets aan elkaar getimmerd was. Er komt een metalen hooiruif. Met dak! Maar de paarden willen geen dak die van de ruif een slowfeeder maakt. Elke constructie om afwippen tegen te gaan, wordt vakkundig gesloopt. Met geklepper van metaal op metaal dat mijlenver iedereen wakker houdt. Oké...! Het dak krijgt een andere functie.

Dita pikt een hooitje mee...

Daarna volgt de deur van de schuilstal, een metalen bouwkeet met hout afgewerkt. En dat is pas echt tegen mijn zere been. Die mooie deur in twee delen waarachter je nog eens handig een paard kunt opsluiten. Maatregelen! 

Weide geven heeft geen zin. Die fout maakten we in ons eerste jaar. Steeds een stukje erbij en dus steeds een stukje moeras erbij. Uiteindelijk opnieuw inzaaien en maanden wachten op een beloopbare grasmat. Naar buiten gaan is met Kólga nog geen optie. Dus wordt het uitzitten en wachten op betere tijden. Gelukkig zijn de wilgen net geknot en zijn er genoeg dikke takken beschikbaar om als knabbelstick dienst te doen. Voorlopig maar even geen dopingcontrole...

Als dan -als de grondeigenaren op reis zijn- ook nog de elektriciteit buiten uitvalt; er geen water gepompt kan worden met de nieuwe dompelpomp en er ook geen stroom op de draad staat, ben ik even helemaal klaar met het paardeneigenaarschap. Want met een bijtgraag paard zonder voldoende respect voor de draad zitten we op stroomuitval al helemaal niet te wachten... Voor de draad kunnen we snel een oplossing bewerkstelligen. Drinkwater wordt weer terug naar putten en slepen met jerrycans. Grr…! 

Op internet vind ik de tip om groene zeep op het houtwerk te smeren. En zo geschiedde. Vooral niet te zuinig! En wat dat betreft is het heel simpel. Werkt de zeep niet dan is er altijd nog sambal... Ga ik weer... ‘verven’!