Het plaatje klopt niet...

Het plaatje klopt niet…
Over de aanschaf van een nieuw IJslands paard.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in december 2017.

Het plaatje klopt niet! Ik voel een scheut van pijn als ik naar het silhouet van Bernette kijk terwijl ze te paard van mij af de ovaalbaan oprijdt. Onder haar had een wildkleur zwart kontje moeten bewegen met wit afgetekende achterbenen. 

Eind oktober was gitzwart in ons (paarden)leven. Het onverwachte en abrupte afscheid van Kólga was meer traumatisch dan ik me ooit voor had kunnen stellen. En na die dramatische nacht volgden nog vele pijnlijke momenten. De eerste keer de twee andere paardjes voeren, de foto’s aan de muur en van de screensaver. De bloedrode koeienletters ‘OVERLEDEN’ gestempeld in het ongeldig gemaakte paspoort. Keiharde confrontaties. De lichtpuntjes waren de vele met ons meelevende mensen om ons heen. Hartverwarmend! 

Een bijzonder moment beleefde ik met Grýla. Ik wilde troost bij haar zoeken, maar vond die niet. Teleurgesteld en verdrietig stond ik daarna bij de omheining naar de rustig etende paarden te kijken. Dan kijkt ze plots naar mij op, steekt kordaat diagonaal naar mij over, woelt halverwege even haar neus in het zand van de paddock, knabbelt aan mijn handen en loopt gelijk bedaard in één rechte lijn terug naar de ruif. Alsof ze zeggen wilde: “Ik weet het wel baas, maar het leven gaat door.” 

Pas een paar weken later durven wij onszelf de vraag te stellen: “En nu?” De instructrice van Bernette had tegen haar gezegd. “Ik heb wellicht nog wel een leuke ruin voor je staan. Laat maar weten als je zover bent om het er over te hebben.” Een ruin! 

Eén ding is zeker: met een ruin valt niet te fokken. Maar het fokken was ook geen doel op zich. Kólga was nog te jong om te berijden en het fokken was een mooie tijdsoverbrugging. Zeker ook gezien haar potentie en bloedlijnen.
Doel voor nu: een leuk rijpaard met een fijn karakter en veel tölt-aanleg. 
Licht ingereden op de wijze die wij voorstaan, wedstrijdpotentie, maar ook weer geen wereldklasse.

Loði, terwijl Marja hem bewondert

Als Bernette het aankan om hem te bewonderen, voelt ze gelijk een klik. En dus wordt het ook voor mij kennismaken. Met Loði. Mijn eerste gevoel: wat een ongelooflijk beleefd paard. Een ramsneus en lange manen. Net als Kólga… Verder gaat elke vergelijking mank. En dat is maar goed ook. Ook dieren zijn uniek. Kólga wordt niet vervangen; onze paardendromen krijgen een nieuwe invulling. 

Samen met haar instructrice maakt Bernette een buitenritje om daarna nog even uit te rijden op de wedstrijdbaan. Dat is het moment waarop ik het even te kwaad krijg en denk aan hoe we de toekomst voor ons zagen met Kólga.

Loði

We komen tot afspraken. Tot -en ook na- de definitieve aankoop mag Bernette hem rijden onder begeleiding van haar instructrice. Loði zal de komende maanden ook daar blijven staan, zodat ze op zijn terrein aan elkaar kunnen wennen. Al die keren ga ik mee en kijk ik. Zie ik meer en meer hoe leuk en vooral ook hoe goed hij is. Niets mis met dat plaatje!