Een slinkende hooivoorraad...
Dit verhaal speelt zich af twee weken voor het eerder geplaatste koliekverhaal. Deze twee hadden - gelukkig - niets met elkaar te maken
'Die-hiet, kom dan,' zeg ik enigszins bezorgd. Het is maandagavond, Patrick en ik voeren samen de paarden. We hebben net hooi in de ruif gegooid, maar Dita toont maar weinig interesse. 'Dita, eten!' Dita komt sloom onze kant op. 'Dietje toch, wat is er?' Ik kijk Patrick aan. We denken hetzelfde: die heeft wel érg weinig zin in hooi...
Ik voel voorzichtig aan haar oren, maar die zijn niet uitzonderlijk koud of warm, iets wat normaal gesproken bij Dita een teken is van ziekte. Ik werp een blik onder haar staart, maar daar vind ik geen tekenen van extreme diarree. Aan de hoeveelheid mest in de paddock te zien, heeft ze goed gemest.
'Dita,' zegt Patrick nog eens. Ze spitst haar oren en lift haar hoofd iets op. Patrick en ik wisselen nog een blik. Ze lijkt geen pijn te hebben en ze wil wel graag een stukje vitaminekoek. Hooi kan haar interesse echter nog steeds niet wekken. We besluiten het nog maar even aan te kijken.
Woensdagochtend sta ik in alle vroegte bij de weide voor de ochtendvoerbeurt. Enigszins verbaasd kijk ik naar het pakje hooi dat klaarligt om gevoerd te worden. Ik wist dat dit specifieke pakje net wat kleiner was dan de rest, maar ik verwachtte absoluut niet dat het pakje zó klein was. 'Nou ja, ik zal me wel vergist hebben,' zeg ik tegen mezelf en ik denk er verder niet meer aan.
Die avond lijkt Dita weer verminderde zin in hooi te hebben. Lijkt, want als de andere twee dames zich er vol op storten, meent Dita toch mee te moeten doen. Dat stelt ons enigszins gerust,
Zaterdagochtend wil ik weer hooi voeren. Ik merk dat er een half pakje verdwenen is. Dat verbaast me enigszins, want we voeren al weer enkele dagen vanuit een voorverpakte baal hooi. Dat ene pakje dat er lag, was nog op reserve... Als ik Patrick er naar vraag, weet hij van niks. Hij heeft in elk geval niet van dat pakje gevoerd. Vreemd... Ik begin bijna te denken dat iemand hooi steelt...
Als ik bij mijn schoonouders binnen stap, steekt schoonvaders meteen van wal: 'Hé Bernet! Ik heb maar een andere draad aan de stroom gemaakt, want die kleine pony van jou stond tussen de draden door van het hooi te snoepen...'
'Die-hiet, kom dan,' zeg ik enigszins bezorgd. Het is maandagavond, Patrick en ik voeren samen de paarden. We hebben net hooi in de ruif gegooid, maar Dita toont maar weinig interesse. 'Dita, eten!' Dita komt sloom onze kant op. 'Dietje toch, wat is er?' Ik kijk Patrick aan. We denken hetzelfde: die heeft wel érg weinig zin in hooi...
Ik voel voorzichtig aan haar oren, maar die zijn niet uitzonderlijk koud of warm, iets wat normaal gesproken bij Dita een teken is van ziekte. Ik werp een blik onder haar staart, maar daar vind ik geen tekenen van extreme diarree. Aan de hoeveelheid mest in de paddock te zien, heeft ze goed gemest.
'Dita,' zegt Patrick nog eens. Ze spitst haar oren en lift haar hoofd iets op. Patrick en ik wisselen nog een blik. Ze lijkt geen pijn te hebben en ze wil wel graag een stukje vitaminekoek. Hooi kan haar interesse echter nog steeds niet wekken. We besluiten het nog maar even aan te kijken.
Woensdagochtend sta ik in alle vroegte bij de weide voor de ochtendvoerbeurt. Enigszins verbaasd kijk ik naar het pakje hooi dat klaarligt om gevoerd te worden. Ik wist dat dit specifieke pakje net wat kleiner was dan de rest, maar ik verwachtte absoluut niet dat het pakje zó klein was. 'Nou ja, ik zal me wel vergist hebben,' zeg ik tegen mezelf en ik denk er verder niet meer aan.
Die avond lijkt Dita weer verminderde zin in hooi te hebben. Lijkt, want als de andere twee dames zich er vol op storten, meent Dita toch mee te moeten doen. Dat stelt ons enigszins gerust,
Zaterdagochtend wil ik weer hooi voeren. Ik merk dat er een half pakje verdwenen is. Dat verbaast me enigszins, want we voeren al weer enkele dagen vanuit een voorverpakte baal hooi. Dat ene pakje dat er lag, was nog op reserve... Als ik Patrick er naar vraag, weet hij van niks. Hij heeft in elk geval niet van dat pakje gevoerd. Vreemd... Ik begin bijna te denken dat iemand hooi steelt...
Als ik bij mijn schoonouders binnen stap, steekt schoonvaders meteen van wal: 'Hé Bernet! Ik heb maar een andere draad aan de stroom gemaakt, want die kleine pony van jou stond tussen de draden door van het hooi te snoepen...'
Haha, wat een boefje! Gelukkig was dat de oorzaak van haar mindere eetlust, dat is makkelijk op te lossen.
BeantwoordenVerwijderen