Paniek! Koliek!

Afgelopen zondag trof ik Dita liggend in de schuilstal aan. Op zich niks geks, want Dita ligt graag en ze laat het ook altijd toe als ik haar even kom knuffelen. Als ik echter na een rondje met Gryla brokjes wil voeren, toont Dita geen interesse. En een shet die niet wil eten, dat is foute boel...

Zo trof ik Dita aan op zondagochtend.

Niet veel later gaat ze zelfs bij de emmer liggen. Alle alarmbellen gaan af. Terwijll ik al bezig ben een thermometer, een halster en een touw te halen, licht ik mijn moeder vast in. De temperatuur is goed, maar Dita voelt zich dat niet. Haar buik is ontzettend opgezet en ze heeft duidelijk pijn. Na wat aanmoedigingen staat ze op en beginnen we te wandelen.

Drie kwartier later hebben we twee dunne hoopjes mest, maar Dita doet nog altijd pogingen zich te laten vallen. Dit is echt niet goed. We bellen de dierenarts, die een kwartier later op de stoep staat.

Opvoelen gaat nauwelijks. Dita is natuurlijk maar klein en alles staat strak. Wel voelt de dierenarts een verdikte streng, welke kan duiden op een flinke verstopping of zelfs een verdraaiing... Meteen schieten alle doemscenario's door hoofd. Darmontspanners en een pijnstiller gaan erin, we moeten nog even blijven wandelen, en verder afwachten. Met een paar uur moet het beter zijn...

Mam en ik gaan tussendoor naar haar al geplande les - of zoals wij het zondag noemden: therapie - bij Hannah. Daar kunnen we even onze gedachten verzetten en ons hart luchten. We zijn zo bang voor het ergste... In de auto hebben we het nogmaals over onze eerder - op een niet emotioneel moment - genomen beslissing: als opereren de enige optie is, gaan we dat niet doen. En dat is dan ook wat het zo erg maakt: ze móét hier nu door komen...

Als we terugkomen lijkt er weinig verbetering. We besluiten om een paar uur later nog eens terug te gaan. Met thuis een Harry Potter-film op de achtergrond kan ik mijn gedachten niet verzetten. Ik kan alleen maar huilen, bang voor het aller-, aller-, allerergste.

Als we later terugkomen is er wel wat verbetering - Dita is alerter - maar haar buik blijft opgezet, ze heeft niet gemest en ze wil niet eten. En dus laten we de dierenarts weer komen. Die constateert hetzelfde als wij en voelt nogmaals op. De verdikte streng lijkt verdwenen, maar Dita is desondanks nog niet beter. We besluiten via een sonde paraffine toe te dienen, in de hoop een eventuele verstopping uit te drijven. Het is een gehannes, in het donker, in een schuilstal waar de verlichting is uitgevallen en met twee andere paarden die héél graag komen kijken naar wat wij aan het doen zijn met een emmer. Maar, het lukt en we moeten opnieuw afwachten.

's Nachts lig ik wakker. Ik pieker over Dita's lot, over of wie niet tóch zouden moeten opereren als de paraffine niet werkt. Nu, achteraf, ben ik heel blij dat we de beslissing over wel of niet opereren al lang gemaakt hadden.

Maandag probeer ik, ondanks weinig slaap door gepieker en een nachtelijke check, toch maar naar stage te gaan en Dita in de zorg van mijn schoonouders te laten. Ik barst in tranen uit als ik mijn beste vriend geüpdatet heb over Dita. Ik voel me op een kleine 100 kilometer van onze lieve pony ontzettend machteloos. Mijn begeleider ziet mijn tranen en stuurt me naar huis. Naar Dita.

Wat ik daar zie doet me deugd: ze heeft gemest. Harde, dikke drollen. Duidelijk iets wat niet zo comfortabel was. En: ze heeft weer wat eetlust. Een sprankje hoop! Ze trapt echter nog steeds naar haar buik, waarvoor we van de dierenarts nogmaals pijstiller krijgen.

Zo zien we haar natuurlijk het liefst!

Dinsdag lijkt ze stabiel en beginnen we met een psyllium kuur om eventueel meer zand uit de darmen te verwijderen. Ze laat ons op woensdagochtend nog even flink schrikken door weer naar haar buik te kijken en te gaan liggen. Waarschijnlijk na-pijn. Woensdagmiddag zien we geen tekenen van pijn meer, en staat ze, zoals vanouds, vooraan als de paarden nog even de wei op mogen. Dat lijkt wederom een goed teken!

Inmiddels zijn we dus 4 dagen verder sinds het constateren van de koliek. Ze verbetert met de dag. Soms lijkt ze toch weer even kramp te hebben, maar dat schijnt redelijk normaal te zijn na zandkoliek. We zijn nog niet op 100% herstel, maar stukje bij beetje gaat het beter. We zijn nog niet helemaal gerust, want dat zijn we waarschijnlijk pas écht, als ze weer als een echt showbinkie langs de draad draaft wanneer er een koetsje voorbij komt. Maar onze hoop groeit met de dag en we kunnen voorzichtig weer vooruit gaan kijken.