Nek breken

Nek breken
Over een veulenkeuring bij de IJslandse paarden.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in okotber 2016

‘Die breekt haar nek!’ Ik zit als verlamd op mijn stoel. Mijn hersenen kunnen het exploderende conflict tussen wat ik verwachtte te zien en dat wat er gebeurt niet aan. Naast mij hoor ik Bernette roepen: "Moeder erbij, moeder erbij!" 

Het is de periode van de veulenkeuringen bij de IJslandse paarden. En... wie weet in de toekomst... Dus als Bernette vraagt of ik meega, zeg ik geen nee. En veulenkeuring of niet, veulentjes zijn sowieso ongelooflijk leuk. Zo schuiven we ruim voor aanvang aan om maar niets te hoeven missen. De binnenbak is over de breedte in tweeën gedeeld door een hekwerk. In het keuringsdeel is een ovaalbaan gemaakt met in het midden een afzetting van planken als bij een dressuurring. In dit binnenterrein de jurytafel. Kannen met koffie en de benodigde papieren.

Merrie met veulen tijdsens de keuring

De speaker vraagt de eerste combinatie binnen. De merrie wordt aan een halstertouw binnengeleid. Het veulen volgt haar op de voet. Na het tonen aan de hand wordt ook de merrie losgelaten en aangemoedigd om met haar kroost een aantal rondjes te lopen. Bij voorkeur in verschillende tempo's en gangen.

Dan komt het vaste onderdeel dat de merrie even de baan moet verlaten, zodat men voor een korte tijd het veulen op zich kan beoordelen. De stress, die dit bij het merrieveulen oproept, maakt dat ze door de omheining wil. Het hek valt om. Zijzelf schiet daarbij tussen de planken en slaat met het paneel en al over de kop. De hele afscheiding klapt om. Het enige wat ik nog kan denken is: "Nee! Die breekt haar nek...!" 

Ze staat echter in no-time weer op haar benen en kijkt beduusd maar ook met een 'had-je-wat?' om zich heen. Het moment om haar weer zo snel mogelijk met haar moeder te herenigen. En de rust keert weer... 

Als later nog een veulen denkt dat ze Zenith is, groeit het aantal ringmeesters bij de omheining gestaag. Voorkomen is beter dan genezen. 

De aanblik van al die dartelende veulens is echter veel te leuk om er lang bij stil te staan. Elk veulen springt overigens tijdens het solorondje spontaan en vol bravoure over de juryafzetting om zich daarna ineens serieus af te gaan vragen ‘hoe-kom-ik-hier- weer-weg?’. Dat hop erin met daarna die enorme vertwijfeling bij de hop eruit is uitermate lachwekkend. Alsof de hoogte van de dressuurplank ondertussen met immense proporties is toegenomen. Verder zijn ze allemaal heel verschillend. Vachtkleur, aftekening, gangen, expressie, het zijn stuk voor stuk heerlijk eigenwijze individuen. Geen wonder dat de eigenaren zo trots zijn. 

Eén ding heb ik zeker geleerd. Het voorbrengen op een veulenkeuring vraagt een goede voorbereiding. Ik ga -áls het ervan komt- heel kritisch naar de locaties kijken. Zo min mogelijk risico's op ongelukken. Laatste wat je wilt is... nek breken...