Een nieuw paard: de weg naar de begrazing (1)

Het is zaterdag 19 december. Een datum die al lange tijd met grote letters in de agenda stond. Het begin van de vakantie. En hoe begin je je vakantie beter dan met het ophalen van je nieuwste aanwinst?!

Zaterdag 19 december dus. "Ik krijg geen hap door mijn keel". Ik ben zenuwachting. Tegen de verwachtingen in - normaal slaap ik slecht wanneer er iets spannends te gebeuren staat - heb ik goed geslapen. Waarschijnlijk hebben die biertjes van de kerstborrel en het verjaardagsfeest van de avond ervoor daar wel aan meegeholpen.

Met wat moeite weet ik dan toch een licht ontbijt naar binnen te werken. We koppelen de trailer aan, halen de laatste spullen op vanuit de keet en gaan op weg naar de begrazing. In het begin loopt de reis soepel. Het is relatief vroeg en dus erg rustig op de weg. 

En dan gaat het mis. We missen de zijstraat waarvan de navigatie wil dat we erin rijden. Keren en opnieuw. Dan blijkt dat het niet gek is dat we die straat gemist hebben. De navigatie stuurt ons over een onverhard en smal pad. Op hoop van zegen rijden we erin. Na de eerste bocht ligt meteen de eerste hindernis: een modderpoel. Deze hobbel laat zich echter goed nemen en verderop ligt de weg er weer stukken beter bij.

Totdat we opnieuw een bocht omgaan. De modder wordt erger, maar de navigatie zegt dat de eindbestemming niet ver meer is. Mijn gevoel zegt dat het niet klopt, in mijn herinnering was de opvangkraal makkelijker te bereiken... Maar, inmiddels weet iedereen wel dat mijn richtingsgevoel nogal wat te wensen overlaat en dus negeer ik dat gevoel.

De modder wordt alsmaar erger. Als we voor een modderpoel staan die de Dakar-rally waardig is, is de enige optie over het fietspad rijden. Met wat bijsturen van mams, stuur ik de auto en trailer tussen de paaltjes door. En dan vervolgens er weer af. 

We eindigen op een kruising, met rechts een slagboom, links een wildhek. Voor ons is de weg onbegaanbaar. Er is in de nabijheid geen opvangkraal noch paard te zien.

"Bestemming bereikt."