Raar lullen...


Raar lullen...
Over de noodzaak van het dragen van een cap.


Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in oktober 2015.


“Het zit zo raar te lullen. Bel de huisartsenpost maar. Hersenschudding. Gegarandeerd!” Krachtige, klinkklare taal van paps die met drie meiden thuis komt rijden. Ik grijp de telefoon... 

Op Twitter lees ik het bericht dat het vandaag ‘helmet awareness day’ is. “Wattes?”, denk ik verbaasd. Om even later naast me Jeanelle in haar eigen stijl te horen zeggen: “What the f*ck! Bestaat dat ook al?!”

De tweet brengt me jaren terug. Bernette rijdt sinds kort op de manege. Haar pony struikelt in volle galop en gaat met ruiter en al onderuit. Ze klimt er braaf weer op, maar al kort na de les weet ze niet eens meer dat ze is gevallen. Het ritje naar huis is met een kletsende kip zonder kop op de achterbank. Als ze dan ook nog gaat braken, is het inderdaad overduidelijk. Hersenschudding! De huisartsenpost wil haar toch graag zien om eventuele verraderlijke inwendige verwondingen uit te sluiten. Het blijft gelukkig bij: “een nachtje elk uur wakker maken.” Dus bij mij in het grote bed. Elk uur de wekker zetten... Joepie! Zij een dagje thuis. Ik volledig geradbraakt naar mijn werk. En dat was het dan...

Bernette met Grýla

Het dragen van een cap is bij de meiden dan ook nooit een issue geweest. Met cap al een fikse hersenschudding; zonder cap, dan... Sterker nog, toen ik vorig jaar een flinke buiteling maakte, verplichtten de meiden mij tot de aanschaf van een nieuwe cap. 

Het meest gehoorde argument om geen cap te dragen, is het gebrek aan comfort al dan niet gepaard gaand met het krijgen van hoofdpijn. Ikzelf merk binnen een minuut al niet meer dat ik een cap draag. Bovendien is de klep bij regen uiterst plezierig. Hoofdpijn in combinatie met een mooie groef in het voorhoofd was bij de meiden altijd het signaal dat er een maatje groter moest komen. Probleem opgelost! Op Wedstrijden Zuid hoorde ik achter mij iemand vertellen: “Ik heb een nieuwe cap gekocht. Meer ovaal. Kreeg binnen een kwartier zo’n hoofdpijn van de oude. Nu ben ik op paardrijvakantie geweest en had ik zelfs na een dag rijden nergens last van.” 

Jeanelle met Amar

De regels met betrekking tot het dragen van een cap en de eisen aan een cap zijn aangescherpt. Ook zie je dat tijdschriften en websites geen foto’s meer willen plaatsen van ruiters zonder cap. Zo ook ROS-magazine. Een paar jaar geleden stond er nog een mooie foto in het blad van een moslima te paard. Vol trots met hoofddoek. Ik dacht alleen: “Waar is de cap?!” Dat denk ik overigens ook bij shows op Horse Event. Doorgeslagen?! De statistieken liegen er niet om. Paardrijden is een sport met relatief weinig blessures, maar de aard van de blessures is meestal relatief ernstig. Dat geeft toch te denken. Paarden zijn en blijven vluchtdieren. Je mag blij zijn als het blijft bij... een beetje raar lullen...

Reacties