Voelen!


Voelen!
Over spiegelen met IJslandse paarden. Doen!

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in december 2015.



"Voelen! Waar doen ze je aan denken? Je bemoeizuchtige tante? Je lieve oma? Die vervelende broer? De arrogante baas? Elke associatie helpt. Daar baseer je je keuze op."

Onze instructrice weet mij te verleiden een cursus 'spiegelen met paarden' te doen. Ja, mij! Dat nuchtere, rationele persoontje. Als ik er diep over nadenk en eerlijk ben naar mezelf weet ik dat mijn weerstand niet is dat ik het 'zweverig' vind. Nee, dat gaat puur om mijn opgetrokken muurtjes. Ver wegblijven van je kwetsbaarheid. En dus... geef ik mij op. Vooraf moet ik een formulier invullen. Waar wil je bij jezelf echt aan werken? Een confronterende vraag. Die ik uiteindelijk in tranen beantwoord. 

Dan is de dag daar. Doodeng vind ik het. Er zit maar één ding op: me er volledig aan overgeven. 

En zo sta ik bij de tweede opdracht opnieuw naar de groep IJslandse paarden te kijken. Het is bitter koud en ondertussen licht gaan miezeren. Tja, wat zie ik? Paarden met verschillende vachtkleuren. Etende paarden. Paarden die nieuwsgierig naar mij staan te kijken. Nieuwsgierig? Is dat wel zo? Kijken! Anders kijken. Al gauw weet ik het zeker: die wordt het! 

Kies ik voor degene die achteraf blijft staan. Schijnbaar totaal niet in mij geïnteresseerd. Dat is mijn uitdaging later in de bak. Kan ik contact met haar maken? Ofwel, kan ik haar contact met mij laten maken? Mijn eerste pogingen falen jammerlijk. De negatieve emoties borrelen op. Ik voel me stom en bovenal intens alleen. In die grote bak met een paard dat enkel uitstraalt 'Zoek het maar lekker uit!'. Op het moment dat mijn gevoelens me beginnen te overweldigen, grijpt de ervaren cursusleidster in. "Je wilt het te graag. Je bent alleen nog maar met haar bezig. Waar ben jij? Ga eens iets meer terug in jezelf. Laat zien dat JIJ er bent. Voeten in de aarde. Zoals we eerder hebben geoefend." 

Dan ineens is er die ommekeer. Komt de merrie plots naar mij toe. Snuffelen. "Wie ben JIJ?" Als ik begin te lopen, volgt ze.

Door en door koud ga ik naar huis. Vanbinnen innig warm. Geestelijk volledig uitgeput, maar zeker wetend dat ik hier mentaal sterk uit ga komen.


Marja met de eigen paarden, Dita en Grýla


Inmiddels is het acht maanden geleden. Maar dat ene contact met dat ene paard heeft mij zodanig veranderd dat mijn omgeving het opmerkt. Louter positief. Ik heb lang getwijfeld of ik er een blog over zou schrijven. Excuus zou kunnen zijn dat je moet beloven niets over je medecursisten te schrijven. Nee, mijn aarzeling zat weer in de muurtjes. Mijn kwetsbaarheid. De leerervaring trekt mij uiteindelijk toch over de streep. En wie weet.. Wie weet is er iemand -al is het er maar één- die nu denkt dat moet ik wellicht ook doen. Niet denken! Spiegelen! Ga.. voelen!

Reacties