Hooi!
Over aromatherapie aan huis.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in juli 2015.

Hooi! Het zit werkelijk overal! De geur dringt diep in mijn neus. Een kruidige mengeling van nostalgie, zon en de naderende zomer.

Als kind al reed ik op de boerderij van mijn opa en oma uren mee op de hooischudder. Rondje na rondje achter de tractor. Maakte ik met mijn neefjes en nichtjes glijbanen in het hooi vanaf de hooizolder. Daarna met zijn allen in bad, want één ding is zeker: Het hooi en het stof zit overal! 

Jaren later is het de manegehouder die me schaamteloos enthousiast weer bewust maakte van de geur van hooi. "Het nieuwe hooi is binnen. Moet je ruiken. Dat ruik je meteen!" En terwijl hij dat zei, duwde hij mij een flinke pluk vers hooi onder de neus. 

Nu met onze eigen paarden is 'hooi' onderdeel geworden van ons dagelijks leven. De weilanden naast de paardenweide worden voor onze paarden en die van buurtbewoners gehooid. Van (door)zaaien, mesten en groeien naar maaien, drogen en inpakken. We volgen het op de voet. Meerdere cycli per seizoen.

Minder geurende bollen worden apart gesorteerd. Hooi zonder geur. Ik sloeg steil achterover. Daar houden de B&B-gasten namelijk niet van. Dat lijkt verdikkeme Paul van Vliet zijn 'Dat zijn leuke dingen voor de mensen' wel. Boernebisnis. Googel er maar eens op. De conference over stadse mensen die willen ruiken aan het boerenleven. Nou ja, ruiken? Niet letterlijk dus. Maar sommige dingen hóren gewoon te ruiken. Koffie, warme broodjes, .. hooi..!


Heerlijk uitleven op de wei

Eens in de zoveel tijd als we hooi uitvullen, maken Bernette en ik een hooibed. Liggen maar! Genieten we samen van de zon op ons gezicht. Kijken we in alle stilte naar de overdrijvende wolken. Observeren we in alle rust de paardjes. Hoe ze elkaar groomen. Eens lekker rollen. Elkaar uitdagen tot spel. Af en toe onderling de zaken even rechtzetten. Hoe ze reageren op wat er voorbij komt. Met alertheid, uitslovend showgedrag of daar ga ik me echt niet druk om maken. Merendeel van de tijd staan ze rustig te eten. Rustgevender kan een omgeving simpelweg niet zijn.


Grýla met Dita


Het ligbed eindigt standaard in het opspringen van Bernette die inmiddels wel zen genoeg is geworden. Die de wei in rent en er met de paarden samen een dolle boel van weet te maken. Sinds die momenten weet ik dat Grýla, onze IJslander, serieus een handstand kan maken. 

Soms vragen mensen zich bezorgd af of ik het niet veel te druk heb. Werk, huis, tuin, paarden... Maar liggend op mijn hooibed weet ik dat ik bevoorrecht ben. Een fantastische baan gecombineerd met de mooie kanten van het boerenleven. Geniet ik van het aroma waar geen aromatherapie tegenop kan. En al zit het overal... Ik wil het snuiven... Hooi!

Reacties