Wie gade gij begraven...?

Wie gade gij begraven...?
Over het gereedmaken van een trailerstalling.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in februari 2015.


"Wie gade gij begraven?", vraagt de man die ongegeneerd bestudeert wat ik in mijn bouwmarktkarretje laad. "Jou", denk ik, maar spreek ik wijselijk niet uit. Hij kan het ook niet helpen dat ik mega chagrijnig ben, omdat er nergens losse klinkerstenen te verkrijgen zijn.

Voor het vervoer van de paarden waren we altijd afhankelijk van de paardentrailer van een ander. De meest gebruikte trailer begon door zijn hoeven te zakken. Het veersysteem van de klep was al jaren kapot en het was bijna wachten totdat iemand door zijn rug zou gaan. Wat een gewicht! Met de eigenaar werd afgesproken dat het tijd werd voor een eigen trailer. De oude mocht gebruikt worden
voor een inruil. Grote vraag werd: waar gaan we die nieuwe trailer laten? Als je meerdere keren per week op pad gaat, moet ie niet te ver weg staan en ook zo aangekoppeld kunnen worden.

Ja, daar staat ie dan...

Na veel wikken en wegen en buurtoverleg werd besloten dat een deel van de zijtuin plaats moest maken voor een 'stalling'. Na zorgvuldig meten werd namelijk geconcludeerd dat naast de zijmuur -en daarmee uit het zicht- precies een 1-paardstrailer kon staan. Begin 2014 werd gestart met het inkorten van de berging. De schutting aan de zijkant van het huis werd doorgetrokken naar voren en het deel aan de voorkant naar achteren verplaatst. Grootste klus was het verharden van de stallingsruimte en de oprit ernaar toe. Daarvoor moesten enorme struiken het veld ruimen. Na het geweld van de motorzaag kwam er een grondbedrijf aan te pas om de vele kluiten eruit te trekken. Het afgraven van de tuingrond was een heidens karwei gezien de vele boomwortels. Daarna opvullen met ophoogzand. Gewoon met tractor en afschuifwagen. Gratis grindtegels op Marktplaats zoeken, afhalen en afwaterend leggen. Klaar is Kees!

Al die maanden was het hét bekijks in de buurt. Groot materieel in een 30km-buurt is ook geen dagelijkse kost. Iedereen die langskwam, moest er ook wel iets over opmerken. "Geen vrouwenwerk", "moet je niet zelf doen", "wie moet er in dat graf",... Met uiteindelijk de vraag van de klant in de bouwmarkt als ik de laatste opsluitbanden haal. Gelukkig ook veel complimenten. Iedereen is het erover eens: het ziet er goed uit. Natuurlijk ook deze klus niet zonder de broodnodige klushumor. Een buurjongen kreeg een verdwaalde pad mee in zijn broekzak met de opdracht: "Laat maar aan je moeder zien!" Drie keer raden wat moeder vond van deze verstekeling...

Grýla naast de trailer

En nu... staat er als trots bezit een praktische eigen trailer. Bernette haalde mooi nog even E achter haar B-rijbewijs, zodat ze nu ook zelf op stap kan. Tja, paardensport is meer dan alleen paardrijden. De volgende grote klus staat alweer op de kalender. Het ophogen én draineren van de paddock. Dat wordt weer graven. Benieuwd wie zich dan af zal vragen wie ik onder de grond ga stoppen...