Standje rode waas...

Standje rode waas...
Over hoogoplopende spanningen op een buitenrit te paard.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in november 2014.


“Ik sta in standje rode waas!”, constateert Bernette naast me. Een open deur van jewelste! Ik heb haar zelden zó kwaad meegemaakt. Toch moet ik heimelijk lachen om de gekozen bewoording.

Het is heerlijk weer voor een buitenrit. Het fietspad langs het afwateringskanaal is ideaal voor tölt-oefeningen. In de verte naderen een man en een vrouw met vier loslopende honden. “Ah, daar heb je die twee Staffordshire-puppy’s weer”, zegt Bernette. “Die lopen hinderlijk met je mee, maar doen verder niets.” Zoals gebruikelijk ga ik tijdig terug naar stap en passeren we rustig het gezelschap.

Marja met Grýla op buitenrit

“Ik kan niet garanderen dat ze niet trapt!”, hoor ik Bernette ineens schreeuwen. Ik voel iets onder Grýla haar voorbeen doorgaan... En... de gigantische spanning die ze ineens opbouwt. ”O nee! Niet nu! Niet nu ík erop zit!” Mijn denkend brein klapt eruit en ik schakel over op de mantra’s van de oeverloze inprenting. ‘Blijven stappen! Blijven stappen! Nooit stil gaan staan in gevaarlijke situaties!’ Nou, dat niet stilstaan is niet zo’n probleem. Het niet vol vooruit wel! ‘Afbuigen!
Afbuigen! Rechte lijn eruit halen!’ Ik wend het eerste de beste inhammetje in en heb daar gelijk gruwelijk spijt van. Voor ons ligt namelijk de eindeloze vlakte van een winterklaar gemaakte akker.

Grýla maakt het typische klepperende geluid ten teken van het feit dat ze echt bang is. ‘Draaien! Draaien!’ Ik draai terug naar het fietspad en voel bij Grýla de spanning weer oplopen. ‘Je moet te allen tijde af kunnen stappen! Je moet te allen...’ Met al mijn overtuiging hoor ik mezelf “Ho!” zeggen. Grýla blijft abrupt staan. In een oogwenk ben ik eraf en leidt haar weg. In haar volgzaamheid zie ik in één keer de spanning uit haar wegvloeien. Ze loopt gedwee mee. 

Al die tijd hoor ik de vrouw en de man schreeuwen. “Blijf dan staan!” “Je mag hier niet komen!” “Het is losloopgebied!” Oudste heeft ondertussen de honden op afstand weten te houden met de zweep. Eén van hen krijgt een tik. Waarop de man schreeuwt: “Jij slaat mijn hond niet! Kom eens op als je durft!” Blijkbaar zit de adrenaline bij hen ook hoog, maar onderschatten ze nog steeds de ernst van de situatie. De hond kan beter een tik met de zweep krijgen dan een gerichte trap van Grýla. In het slechtste geval ‘blaft’ hij dat niet na. Bovendien, ooit van ‘onder appel staan’ gehoord?!

Als we verder lopen, vertelt Bernette dat één van de honden zich in Grýla haar staart vastbeet en bleef hangen, waarop de andere honden al happend tegen haar op begonnen te springen. En dat... was iets te veel van het goede. Ik raad Bernette aan om als het zich voordoet eens met deze mensen het gesprek aan te gaan. Niet nu... met iedereen... in standje rode waas...