Meer buik!

Meer buik!
Over het gebruik van buikspieren bij het paardrijden.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in mei 2014.

"Meer buik!", roept de instructeur opnieuw tegen Bernette. Ze tölt met Grýla over de recent aangelegde ovaalbaan. Pan-nen-koe-ken, pan-nen-koe-ken... Het klinkt taktzuiver en ziet er fantastisch uit. Onwillekeurig span ik mijn buikspieren aan. In mijn verbeelding voel ik de verzuring. Tja... ik weet precies hoe dit gaat eindigen...

Bernette met Grýla

Een paar dagen later rijd ik op Grýla en loopt Bernette met ons mee. "Als je nu je buikspieren rustig aanspant, zul je merken dat Grýla steeds korter zal gaan stappen. Als ze voldoende verzameld is, kun je een klein beetje aandrijven en dan tölt ze vanzelf goed weg." En zo geschiedde. Het voelt zo te gek dat ik heel hard 'wauw' wil roepen. Daarbij merk ik meteen dat het heel nuttig kan zijn om tijdens het aanspannen van de spieren adem te blijven halen. Bovendien laat ik met de geslaakte kreet in één zucht al mijn spieren los met als gevolg dat Grýla in één klap lang wordt en ontspannen begint te draven. En dan komt het volgende: Dat is niet langer de bedoeling. Van de instructeur moet Grýla vanuit tölt voorlopig telkens terug naar stap. En ja... let wel... op het aller- allerlaatste stukje buik. 

Bij de volgende poging word ik dus geacht om na een paar töltpassen Grýla te laten stappen puur op mijn buik. Daar gaan we dan... Stappen, buik aanspannen, aandrijven, paar töltpassen, buik ondertussen aangespannen houden, tegelijkertijd ademhalen, buik nog verder aanspannen en dan stap. Althans... dat was het idee.

Voor Bernette is dat ook geen enkel probleem. Naast studeren en fanatiek paardrijden wordt er ook nog op topsportniveau aan ballroomdansen gedaan. Vijf trainingsdagen per week. En zo zijn er zondagen waarop ze eerst 4 paarden rijdt en daarna nog gerust 3 tot 4 uur op de dansvloer doorbrengt.

Bernette met Grýla

Nee, dan ik... Voor een 50+’er als ik met een kantoorbaan, die liever de auto pakt dan de fiets, die in geen jaren een sportschool van binnen heeft gezien en waarbij de fysieke inspanning niet verder gaat dan (huishoudelijke) karweitjes en paarden verzorgen, is dat toch een ander verhaal. Ik heb het gevoel dat ik mijn navel door mijn rug heentrek, maar er gebeurt niks. Grýla tölt vrolijk door. Pan-nen-koe-ken, pan-nen-koe-ken... "Meer buik!", hoor ik naast mij. En dan bevrijdend: "Neem er maar iets teugel bij." Met teugel én stem gaan we eindelijk naar stap. Bernette diplomatiek: "Ze vindt tölt ook veel te leuk!” En... “Om jouw spieren niet over te belasten en Grýla haar tölt taktzuiver te houden, is telkens een paar passen meer dan genoeg." Dat wordt dus oefenen, oefenen, oefenen...

Inmiddels span ik overal te pas en te onpas mijn buikspieren aan. Dat wordt een wasbord in de betekenis van een sixpack! Wie had dat ooit gedacht?! Vooralsnog echter is het enige verschijnsel.. spierpijn! Ik geef 't je te doen, dat paardrijden met... 'meer buik!'.