Zweep!

Zweep!
Over het gebruik van een zweep in de opleiding van paarden.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in februari 2014.

"Jij gaat met zweep rijden!", zegt Bernette tegen mij. De toon waarop spreekt boekdelen. Geen tegenspraak!

Ik slik een keer, want ik háát zwepen! De laatste keer dat ik er iemand mee in actie zag op een manier die mijn nekharen rechtovereind zet, was een paar weken geleden op een dressuurwedstrijd met Jeanelle. In de inrijring reed een meisje van een jaar of 17 op een pony die het aardig moest ontgelden. De striemen bleven in zijn vacht staan. Het dier zelf was op de inwerking volledig afgestompt en reageerde totaal niet. De andere pony's in de bak des temeer. De een na de ander sloeg van het gezwaai en gezwiep op hol. Als na de proef van het desbetreffende meisje het jurylid de spoorplaatsen meent te moeten controleren, hoop ik stiekem op een diskwalificatie. Zo rijd je niet!

Naast de nare associatie met dierenmishandeling vind ik rijden met een zweep een regelrechte ramp. Ik krijg er kramp van in mijn handen en ben een absolute kluns in het overpakken van buiten- naar binnenhand. In de tijd dat ik nog op de manege leste, werd ik er ook heel erg lui van. Hoezo been gebruiken als een tikje met de zweep ook werkt.

En nu is onze IJslander, Grýla, in een nieuwe trainingsfase en is de zweep als hulpmiddel even onvermijdelijk. Kreun!

Zweepje staat klaar...

Ik begin met vanaf de paardenrug het leren oppakken van de zweep, die rechtop tegen de omheining is gezet. Dat vergt sowieso al het nodige van mijn balans. Dan heel voorzichtig naar een goede greep. Grýla heeft heilig ontzag voor de zweep en dat is aan haar onrust goed te merken. Bovendien zijn een thermobroek en een wind- en waterdichte jas in de winter zalig om te dragen, maar het even aanraken ervan met de zweep gaat direct gepaard met een hoop schrikgedrag oproepend geritsel. Pff...

De bedoeling is om naar meer stelling en buiging te gaan en de zweep te gebruiken als versterking om aan te geven dat ze naar buiten moet of om te begrenzen dat ze naar binnen valt. Bovendien, vindt Bernette, kan ik zo gelijk eens proberen te voorkomen dat Grýla bij mij consequent probeert in draf de bochten af te snijden. De eerste keer dat ze dat laatste probeert, haal ik de zweep alleen even naar voren, zodat ze 'm goed kan zien. Van schrik stapt ze onmiddellijk diep de hoek in. Mij een flinke balansverstoring cadeau doend. Bernette moet verschrikkelijk lachen. "Ik zou gelijk even aangetikt hebben. Natúúrlijk doe jij dat niet! Maar het werkt wel!"


Grýla

Tja.. eigenwijs als altijd. Eerst laten zien, eventueel even aanleggen en als het echt niet anders kan een klein tikje. En indien niet nodig.. weg ermee! Dus als Bernette bij de galop vraagt waar de zweep is gebleven, wijs ik vrolijk naar de andere kant van de draad.

Je moet het niet overdrijven, dat rijden... mét zweep!