Ik ben een ezel!

Ik ben een ezel!
Over de cross bij een wedstrijd eventing op Outdoor Brabant.

Eerder gepubliceerd op de website van ROS-magazine in november 2013.

Ik ben een ezel! Dat is helaas een associatie die ik heb met de cross country.

Eventing en vooral de term military hadden jarenlang voor mij een negatieve betekenis. Tot ik op Horse Event 2010 een clinic bijwoonde van Tim Lips. Zijn enthousiaste presentatie, maar vooral zijn respect en liefde voor het paard, maakten dat ik mij maar eens in de eventingsport ben gaan verdiepen. En... tot de conclusie kwam dat mijn kritische houding het resultaat was van pure onwetendheid. Sindsdien volg ik Tim op Twitter, bezoek ik elk jaar Outdoor Brabant en kijk ik trouw Boekelo op RTV Oost. 

Het mooie van het bijwonen van de cross vind ik de toegankelijkheid van het parcours. Niets leuker dan van start tot finish alle hindernissen te zien springen. Boeiend is ook elke keer weer om te ervaren dat de paarden niet kunnen wachten om te starten en juist in de startruimte vaak van hun ruiters het uiterste vergen. En dan onderweg: op volle snelheid met de oortjes erop. Dat zie en hoor je niet alleen, dat vóél je ook.

Er is alleen één groot nadeel aan de toegankelijkheid van het parcours: het oversteken van de baan. Op drukke punten wordt deze na een fluitsignaal afgesloten met touwen als de volgende combi eraan komt. Op een zo'n moment, als ik samen met jongste wil oversteken, is de tijd na het fluitje eigenlijk te krap en moeten we het op een hollen zetten. Aan de overkant blijkt dat gelijk met ons een oudere dame aan de oversteek is begonnen. En met haar rollator-tempo zit een drafje er bij haar echt meer niet in. 

En dan.. ben ik dus typisch een ezel. Volledig blokkeren, geen woord uit kunnen brengen en ondertussen allemaal 'leuk-voor-YouTube-filmpjes' in mijn hoofd. Handig als vluchten geen optie is (militairen zweren bij muildieren), maar niet in zo'n situatie. Terwijl ik bij mijn positieven probeer te komen -er móét iets gebeuren- komt er een terreinman op een vouwfietsje aan gesjeesd. Hij, duidelijk allesbehalve een ezel, schreeuwt met een volume waarbij de luidsprekers in een keer volledig verstommen: "Blijf staan!". Het gezag dat erin doorklinkt, nagelt de dame in kwestie terstond volledig aan de grond. En dan.. dendert de imposante combinatie voorbij... Nietsvermoedend op weg naar de volgende hindernis.

Een ezeltje bij ons uit de buurt.

Als ik dit jaar tijdens de cross een hoop commotie hoor bij het bekende fluitje krijg ik acuut last van flashbacks. Dit keer is het een oudere man met stok die zorgt voor de nodige opwinding. Hij wil met opzet onder de afzetting door en wordt daar terecht op aangesproken. Dat laatste mag echter niet baten. Hij zet zijn poging gewoon door en geeft achterom kijkend nog een grote mond tegen de terreinwachten. 

Wat nou als het door zijn stommiteit was fout gegaan? Tja... Ik doe... helemaal... niets... Ik ben een ezel!